Μ……ΜΠ………ΜΠΟ…….

Αααρργγκκκκκ!

Πάμε πάλι.

Μ....Μπο...Μπομπο.....

Αααααρργγγγκκκκκκκ!!

ΜποΜμπονιέρα!!

Αρρργγγκκκκ!!!

Προς ενημέρωσήν σας, η σωστή λέξη είναι «ΜπόΜ-Μπονιέρα». Εκ του ιταλικού Bomboniere.

Δεν είναι ούτε «Μπουμπουνιέρα», ούτε «Μπομπονιέρα».

Προφέρεται «ΜποΜμπονιέρα». Με Μ και ΜΠ ταυτόχρονα.

Ααααρρργγκκκκ!!!

Όχι, όχι, ανοίξτε το στοματάκι σας, και προσπαθήστε να επαναλάβετε την λέξη μετά από εμένα. Να καταλάβετε πόσο γελοία είναι η θέση μου! ΜποΜμπονιέρα!! (Ααααρργγκκκκκ)!!!

..........................................

Η κυρία Νίτσα έχει επαναλάβει την λέξη 26 φορές. Τις μετράω. Βρίσκομαι λιγότερο από δέκα λεπτά στην βιοτεχνία της. Η κυρία Νίτσα συνηθίζει να χρησιμοποιεί την λέξη στην αρχή, στην μέση και στο τέλος κάθε πρότασής της, τονίζοντας τραγουδιστά ΚΑΘΕ συλλαβή. «..Οι Μπόμπόνιέρες που φτιάχνουμε εδώ, είναι χειροποίητες Μπόμπόνιέρες, τις φτιάχνουμε μια - μια με το χέρι και εμείς προμηθεύουμε όλα τα μεγάλα καταστήματα με τις Μπόμπόνιέρες μας».

Η κυρία Νίτσα μιλάει πολύ. Είναι κοντή και φοράει μεγάλα στρογγυλά γυαλιά με χοντρούς πάτους. Απορώ πόσες φορές θα χρειαστεί να ακούσω την τραγουδιστή λέξη από το στόμα της πριν εκραγεί το κεφάλι μου. Νομίζω ότι αν εκραγεί το κεφάλι μου, η βιοτεχνία της κυρίας Νίτσας θα πλημυρίσει με χυμένα μυαλά, άσπρα κουφέτα και τραγουδιστές συλλαβές.

Αποφασίζω ότι η καλύτερη αντίδραση στο άκουσμα της λέξης είναι να κουνάω το κεφάλι μου πάνω - κάτω συγκαταβατικά, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μου καθώς προσποιούμαι ότι με ενδιαφέρει το ζήτημα. Η κυρία Νίτσα δεν έχει βάλει γλώσσα μέσα, το κεφάλι μου έχει ξεβιδωθεί καθώς κάνει trigger στο άκουσμα της λέξης, και αισθάνομαι την μάσκαρα να πασαλείβει το πρόσωπό μου από το συχνό ανοιγόκλεισμα των ματιών μου.

Νοιώθω την ακατανίκητη επιθυμία να πιάσω γωνία, και να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο αργά, αργά και δυνατά, με σταθερούς ρυθμούς, ένα χτύπημα για κάθε φορά που άκουσα την λέξη. Αντ' αυτού, ανοιγοκλείνω τα μάτια μου κουνώντας το κεφάλι μου συγκαταβατικά για ακόμα μια φορά καθώς η κυρία Νίτσα περνάει στο χέρι μου ένα καλαθάκι με άσπρους μεγάλους φιόγκους. «....βαλε εδώ τις Μπόμπόνιέρες που σου αρέσουν και τα συζητάμε μετά» μου λέει και πριν τελειώσει την πρόταση έχει εξαφανιστεί.

Βρίσκομαι μόνη μου μέσα στην βιοτεχνία της κυρίας Νίτσας. Είναι ένα αχανές μέρος, γεμάτο τούλι, άσπρους φιόγκους και μυρωδάτα κουφέτα. Για κάποιο λόγο, νοιώθω το σβέρκο μου να ανατριχιάζει. Για να ξεχαστώ, επικεντρώνομαι σε ένα τεράστιο βάζο με κουφέτα. Είναι νόστιμα. Δοκιμάζω ένα από κάθε γεύση. Έχει πολλές γεύσεις, όλα υπέροχα. Παρασύρομαι και τρώω αρκετά. Φοράω ένα κόκκινο παλτό (καθώς ο καιρός αποφάσισε τελικά να μας κάνει το χατίρι και να μας αφήσει και μια γεύση από χειμώνα φέτος, και ας κοντεύει και Μάρτης μήνας). Κρατάω το καλαθάκι μου και προχωράω σαν χαμένη μέσα σε ένα δάσος από μπομπονιέρες. Ξαφνικά νοιώθω σαν τον Ηansel την Gretel και την κοκκινοσκουφίτσα μαζί, τρία ένα. Έχω αρχίσει να φοβάμαι. Η κυρία Νίτσα αργεί να επιστρέψει.

Θέλω να λυτρώσω τον εαυτό μου από το μαρτύριό μου το συντομότερο δυνατόν. Νοιώθω την επιθυμία να σηκώσω το κινητό μου και να πάρω η ίδια τηλέφωνο τον κακό λύκο, να του δώσω το ακριβές μου στίγμα, και να τον παρακαλέσω να έρθει να με φάει, να με κατασπαράξει, να με εξαφανίσει από την βιοτεχνία της κυρίας Νίτσας, ή στην τελική να επιλέξει μπομπονιέρες αντ'έμου, γιατί εγώ είμαι ανίκανη να κάνω κάτι τέτοιο.

Φαντάζομαι τον κακό λύκο παρέα με την κυρία Νίτσα να καθαρίζουν τα δόντια τους με μια οδοντογλυφίδα, τρίβοντας με ικανοποίηση τις κοιλιές τους, πάνω από τα γυαλιστερά μου κόκκαλα, σε μια θάλασσα από τούλι και νόστιμα κουφέτα με γεύση μπισκότο.

Αντιλαμβάνομαι την μεγάλη αλήθεια, ότι η κυρία Νίτσα είναι κάποια κοντή ενσάρκωση του Σατανά με μεγάλα γυαλιά και τραγουδιστή φωνή και οι μπομπονιέρες πράγματα του Διαβόλου. Πιάνω μερικές τυχαίες ακατανόμαστες και τις πετάω βιαστικά μέσα στο καλαθάκι ανατριχιάζοντας επειδή άγγιξα το μιαρό αυτό αντικείμενο. Θέλω να φύγω τρέχοντας.

Δέκα λεπτά αργότερα η κυρία Νίτσα αποφασίζει να επιστρέψει. Βρίσκομαι στην αρχική μου θέση και προσποιούμαι ότι μου έχει τραβήξει το ενδιαφέρον μια στρουμπουλή ακατανόμαστη με ασημένιες στραβοχυμένες καρδούλες. Προσπαθώ να μην την κοιτάω στα μάτια και καταλάβει ότι γνωρίζω το μεγάλο μυστικό της ενώ της κάνω αδιάφορες ερωτήσεις για την ποιότητα του υφάσματος. Κάνω πως κλείνω ένα deal για τα νόστιμα διαβολικά κουφέτα από την κόλαση, αφήνοντας το θέμα της ακατανόμαστης ανοιχτό. Επιστρέφω στο αμάξι και ανάβω τσιγάρο τρομοκρατημένη από την μεταφυσική μου εμπειρία.

Πλαν Μπι.

Το (ευλογημένο!) πιστό μου filofax με ενημερώνει για το πλαν μπι. Όπως έλεγε και ένας φίλος μου, «The most successful people in life, are those who are good at plan B»! Σοφά λόγια.

Έχω μαζί μου μια λίστα από βιοτεχνίες με είδη γάμου. Αποφασίζω να βγω στο σεργιάνι και να μαζέψω ιδέες. Έχω χάρτη μαζί μου και μια λίστα με διευθύνσεις. Η κίνηση στους δρόμους της Αθήνας είναι αφόρητη. Ο Nick Cave μου εξιστορεί τον δικό του καημό από το στερεοφωνικό και εγώ αναπολώ τις ωραίες εκείνες εποχές που στο αυτοκίνητο μπορούσες να χρησιμοποιήσεις ΚΑΙ τρίτη καθώς είμαι πρώτη - δευτέρα εδώ και 20 λεπτά, προσπαθώντας να μεταπηδήσω από το τετραγωνάκι Δ4 της σελίδας 21 στο Α1 της σελίδας 36 του χάρτη μου. Έχω ήδη επισκεφτεί αρκετά μαγαζιά, συγκεντρώνοντας ιδέες, τιμές και αποδείξεις διοδίων, γιατί έχω χαθεί κάπου μεταξύ Αττικής οδού και Κηφισίας.

Θέλω να στείλω ένα γράμμα παραπόνων στην διεύθυνση της Αττικής Οδού, παρακαλώντας τους να εκδώσουν μια κάρτα «Ηλιθίου» ή κάτι τέτοιο, με μηνιαία συνδρομή, επειδή είναι απαράδεκτο να πρέπει να πληρώνω διόδια ΚΑΘΕ φορά που περνάω από τον ίδιο σταθμό, προσπαθώντας να βρω την σωστή έξοδο. Η κοπέλα στον κισσέ μου επιστρέφει για ακόμα μια φορά τα ρέστα, και απορώ, αν πάρω φόρα, και χτυπήσω με όλα μου τα άλογα στον τοίχο, θα καταφέρω να απεγκλωβιστώ από το λάθος παράλληλο σύμπαν στο οποίο εθελοντικά παγιδεύτηκα επειδή τόλμησα να ξεστομίσω την μαγική διαβολική λέξη από «ΜΠ» και να βρεθώ επιτέλους στην Εθνική;

«ΘΑ ΤΙΣ ΦΤΙΑΞΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΤΙΣ ΑΚΑΤΑΝΟΜΑΣΤΕΣ!» Ουρλιάζω και τα μάγια λύνονται.

Το στομάχι μου διαμαρτύρεται. Έχω ανακατευτεί από τα πολλά σατανικά κουφέτα. Συνειδητοποιώ ότι έχουν περάσει 2 μέρες από την τελευταία φορά που έφαγα κάτι. Κάνω μια στάση σε γνωστή αλυσίδα σουπερμάρκετ και εφοδιάζομαι με ξηρά τροφή (το φαγητό του εργένη και της ακαμάτας νοικοκυράς). «...Κάνω τον Andy Warhol να μοιάζει ερασιτέχνης», μονολογώ ενώ κοιτάω τα αντικείμενα στο καλάθι μου. Άπειρες σοκολάτες, «μακαρονιαμεκετσαπκαιτυρι» (μια λέξη, μια έννοια) και μια τεράστια κονσέρβα τόνο απο αυτές που χωράνε ολόκληρο το ψάρι. Επιστρέφω σπίτι.

Πάμε πάλι!

Αρργγκκκκκ!!! Δεν το λέω. Προσπαθώ όμως να το κατασκευάσω.

Κάθομαι στο γραφείο μου και προσπαθώ να πετύχω τον βέλτιστο συνδυασμό μεταξύ τουλΊου, κουφετακΊου, κουτακΊου και κορδέλας, ενώ επεκτείνω τα κατασκευαστικά μου skills βλέποντας video - tutorials στο youtube «How to tie a ribbon on a box»!

Ναι, είμαι κουλή λοιπόν!!

Το ipod μου παίρνει την πρωτοβουλία και επιλέγει το κατάλληλο soundtrack για την εξαιρετικά χαριτωμένη αυτή εικόνα. Είμαι τυλιγμένη πατόκορφα με χρωματιστές κορδέλες ενώ στο Background ο Blixa ξερνοβολάει ουρλιάζοντας την φλεγόμενη ψυχή του. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και κουνάω το κεφάλι μου πάνω - κάτω συγκαταβατικά πασαλείβοντας το πρόσωπο μου με μάσκαρα για ακόμα μια φορά, δένω έναν ατσούμπαλο και άχαρο φιόγκο και αποφασίζω να μαζοχιστώ και να αυτομαστιγωθώ καθώς δεν σκιπάρω το κομμάτι.

Αρργγκκκκ!!

Κοιτάξτε να δείτε, σας το λέω στεγνά. Είμαι κουλή. Αλλά αρνούμαι να σας μοιράσω μποΜμπονιέρες (με Μ και ΜΠ ταυτόχρονα) από το λευκό φιογκάτο διαβολικό δάσος της κυρίας Νίτσας. Θα κατασκευάσω το πράγμα με τα χεράκια μου. Συγχωρέστε με για τους απαίσιους φιόγκους που φτιάχνω. Να ξέρετε όμως ότι κάθε κουτάκι θα είναι φτιαγμένο από εμένα για εσάς, άχαρο, άσχημο αλλά γεμάτο αγάπη και χωρίς να το έχει αγγίξει ο Σατανάς.

Αφήστε με να βράσω στο ζουμί μου τώρα, έχω πιάσει απόδοση!