Οπλές, Κέρατα και Θεοί .

Το σύμπαν δονείται.

Εάν ποτέ βρεθείτε στην δυσάρεστη θέση του να προσπαθείτε να αποτρέψετε τους Θεούς από το να πεθάνουν, θα πρέπει να γνωρίζετε κάποιους από τους βασικούς νόμους της φύσης. Συγκεκριμένα, το μόνο που χρειάζεται να θυμάστε προκειμένου να βγείτε ζωντανοί από μια χρονοδίνη, είναι ότι το σύμπαν δονείται.

• -Είμαστε όλοι εδώ; Ο Αντώνης βρίσκεται ξαπλωμένος επάνω σε μια συστάδα απο ξερά χορτάρια.
• -Εδώ είμαστε. Η φωνή του Μάνου ακούγεται από τα δεξιά του.
• -Είμαστε και όλοι τώρα; Η Νέλλη έχει προσγειωθεί ανάμεσα σε κάτι πουρνάρια. Παρά το γεγονός ότι τα αφιλόξενα φυτά είναι γεμάτα από μυτερά αγκάθια, η νεαρή κοπέλα δεν μοιάζει να πτοείται.
• -Έτσι φαίνεται... Η Βέρα ζαλισμένη από την πτώση, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, ξεσκονίζοντας ταυτόχρονα τα ρούχα της.

Η Εσμεράλντα το πρόβατο, βρίσκεται και αυτή κοντά τους. Έχει εντοπίσει έναν θάμνο κατάμεστο από άγρια κάππαρη. Μετά από τόσες ώρες νηστική, έχει επιδοθεί σε ένα λυτρωτικό όργιο αναίσχυντου μασουλήματος.

• -Κοντεύω να το συνηθίσω πια αυτό... Ο Θωμάς ειρωνεύεται την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Βγάζει για λίγο το ναυτικό καπέλο από το κεφάλι του, προκειμένου να ισώσει τα μαλλιά του. Η χρυσή καδένα στον λαιμό του λαμπυρίζει κάτω από τον καυτό ήλιο.

• -Τουλάχιστον τώρα που σταματήσατε να τσακώνεστε, σταθεροποιήθηκε κάπως η κατάσταση με τον Χρόνο. Η παρατήρηση του Αντώνη μάλλον είναι ορθή.

• -Κυράννα, όλα καλά; συμπληρώνει, γυρίζοντας προς το μέρος της.

Η Κυράννα δεν έχει προλάβει ακόμα να φορτώσει την ολογραφική της απεικόνιση της ολοκληρωμένα. Ημιδιάφανες κουκίδες συνθέτουν την μορφή της, οι οποίες σιγά-σιγά πυκνώνουν, με κατεύθυνση από το κέντρο της προβολής προς το περιβάλλον.

• -Ναι, είμαι καλά. Μόνο που χρειάστηκε να κάνω επανεκκίνηση. Για ακόμα μία φορά, η λειτουργία μου τερματίστηκε απότομα και δεν κατάφερα να συλλέξω δεδομένα.

• -Όχι ρε σεις! Το μπλουζάκι μου... Ο Μάνος γκρινιάζει καθώς παρατηρεί ένα σκίσιμο στο κάτω μέρος του T-shirt του. Τα κορδόνια από τις αρβύλες του είναι όπως πάντοτε, λυμένα.

• -Μα, είναι γεμάτο τρύπες ούτως ή άλλως! Η Βέρα αδυνατεί να καταλάβει τον τρόπο σκέψης του.

• -Αυτές δεν πιάνονται. Είναι τρόπαια από συναυλίες. Της απαντάει κοφτά την ώρα που προσπαθεί να ισιώσει τη μοϊκάνα του, με τα δάκτυλά του.

Ένα δειλό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του Αντώνη, την ώρα που παρατηρεί τη Νέλλη να προχωράει προς το μέρος του. Τελικά, δεν κρατιέται και σχολιάζει:

• -Έχεις καταλάβει ότι χρειάζεσαι ένα καλό λούσιμο, έτσι;

• -Και ένα κούρεμα, δεν θα σου έκανε κακό. Είσαι γεμάτη ψαλίδα. Κάτσε να στα ξεμπλέξω λίγο. Η Βέρα πλησιάζει τη Νέλλη και αρχίζει να ξεμπερδεύει τις μπούκλες της.

• -Μήπως να ασχοληθούμε με κάτι πιο σημαντικό, όπως το να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε που ακριβώς βρισκόμαστε; Η καστανόξανθη κοπέλα αδιαφορεί τελείως για την εμφάνισή της.

Το τοπίο γύρω τους είναι ιδιαίτερα άγριο. Αντιλαμβάνονται ότι προσγειώθηκαν στην κορυφή κάποιου βουνού. Η θέα από εκεί που βρίσκονται είναι πανοραμική και ολόκληρη η χρωματική γκάμα του Αιγαιοπελαγίτικου γαλάζιου ξεδιπλώνεται στα πόδια τους.

Ένα σκούξιμο πάνω από τα κεφάλια τους, τους κάνει να στρέψουν ταυτόχρονα τα βλέμματά τους προς τον ουρανό. Κάτω από τον ζεστό ήλιο, μια γερακίνα διαγράφει κύκλους προσπαθώντας να εντοπίσει το μεσημεριανό της φαγητό. Το πέταγμα της δεν είναι απόλυτα ευθύγραμμο καθώς φυσάει ένας έντονος Βοριάς, ο οποίος και αναγκάζει τον Θωμά να κρατήσει το καπέλο του με το χέρι του, για να μην το παρασύρει ο δυνατός αέρας.

Ο Αντώνης αναγνωρίζει την τοποθεσία.

• -Βρισκόμαστε σχεδόν στην κορυφή του όρους Σύριγγας. Γνωρίζω καλά αυτά τα μέρη. Μελετάω την περιοχή πολλά χρόνια και κάνω συχνά διάφορες περιπατητικές διαδρομές εδώ κοντά, είτε μόνος μου είτε με ομάδες. Αυτά τα εδάφη έχουν μοναδικό γεωλογικό ενδιαφέρον.

• -Είναι πάντως, πολύ όμορφα εδώ πάνω... Η Βέρα έχει μαγευτεί από το τοπίο.

• -Ναι, είναι προστατευόμενη περιοχή, Natura 2000.

Μπροστά τους απλώνονται μεγάλες βραχώδης εκτάσεις, γεμάτες από ολισθηρές πλαγιές και απότομους γκρεμούς. Η βλάστηση είναι θαμνώδης και ξεδιάντροπη - αποτελείται κυρίως από χαμηλά πουρνάρια, θυμάρι, κάππαρη και σχίνα, φυτά τα οποία προσφέρουν τα αρώματά τους στους κουρασμένους οδοιπόρους, χωρίς αναστολές. Σε όλο το μήκος και το πλάτος του ορίζοντα, δεν υπάρχει τίποτα που να μαρτυράει κάποια ανθρώπινη παρέμβαση.

Εκτός από τις νότες.

Μια ανεπαίσθητη, απλοϊκή μουσική παρασέρνεται από τον άνεμο και φτάνει μέχρι τα αυτιά τους. Η Νέλλη τσιτώνεται αμέσως.

• -Είναι κάποιο πνευστό όργανο. Από που προέρχεται;

• -Παιδιά, από εδώ! Η φωνή του Μάνου ακούγεται από μακριά.

Λίγο πιο ανατολικά από το σημείο όπου βρέθηκε η παρέα, υπάρχει μία συστάδα από καλάμια τα οποία και τους κρύβουν τη θέα προς το εσωτερικό μέρος του βουνού. Ο Μάνος έχει ήδη χώσει το κεφάλι του ανάμεσα στα φυτά και παρατηρεί απορροφημένος κάτι το άγνωστο. Με το χέρι του και χωρίς να βγάλει το κεφάλι του από τους θάμνους, κάνει νεύμα στους υπόλοιπους να τον πλησιάσουν.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, πέντε ζευγάρια ανθρώπινα μάτια, ένα προβατίσιο και μία τελευταίας τεχνολογίας μικροκάμερα, ξεπροβάλουν επίσης μέσα από τις καλαμιές δίπλα από τον Μάνο. Η εικόνα που αντικρίζουν λίγα μέτρα μπροστά τους, τους αφήνει -όσους έχουν- με το στόμα ανοιχτό.

Πίσω από τα πυκνά φυτά, στους πρόποδες της βουνοπλαγιάς, απλώνεται ένα μικρό πλάτωμα, ήσυχο και απομονωμένο. Από μια σχισμή στον τραχύ βράχο, αναβλύζει καθαρό νερό το οποίο και συγκεντρώνεται σε μια όμορφη λιμνούλα. Από εκεί, το νερό συνεχίζει την πορεία του, σχηματίζοντας ένα στενό ρυάκι που κατηφορίζει ακολουθώντας τη φυσική κλίση του εδάφους.

Η βλάστηση είναι αρκετά πυκνή και πλούσια, παρά το γενικότερα άνυδρο έδαφος των Κυκλάδων. Φτέρες, χαμηλοί θάμνοι και αγριολούλουδα ξεπηδούν ανάμεσα στις πέτρες, γεμίζοντας το μέρος με χρώμα και ζωή. Πάνω από τη λίμνη, ιριδίζουσες λιβελούλες πετούν αργόσχολα κάνοντας μικρούς κύκλους, ενώ πολύχρωμες πεταλούδες με μακριές ουρές γλιστρούν ανάμεσα στα λουλούδια, κυνηγώντας το φως. Δίπλα από την πηγή, ένα γέρικο πεύκο απλώνει τα κλαδιά του, χαρίζοντας γενναιόδωρα τη σκιά του.

Κάτω από τη δροσιά του δέντρου, έχει αράξει ένα πλάσμα σχεδόν ανθρωπόμορφο. Με έμφαση στο "σχεδόν".

Το πρόσωπο του είναι αρκετά γωνιώδες. Πυκνές φαβορίτες κατεβαίνουν από τους κροτάφους του για να καταλήξουν σε ένα τριγωνικό μούσι. Τα αυτιά του είναι μυτερά σαν ξωτικού και τα μαύρα μάτια του μικρά και γυαλιστερά, γεμάτα πονηράδα. Στην κορυφή του κεφαλιού του προβάλουν δύο μαύρα κέρατα κατσικιού, περίπου δέκα πόντους σε μήκος και με μία ελαφριά κλίση προς τα πίσω. Το άνω μέρος του κορμιού του είναι γυμνό. Αν και αρκετά αδύνατο, οι μύες του διακρίνονται γυμνασμένοι. Το πλάσμα όμως αυτό, αντί για ανθρώπινα πόδια, έχει τραγοπόδαρα με μεγάλες οπλές.

Το παράξενο αυτό ον βρίσκεται καθισμένο σε έναν οβάλ βράχο. Με το ένα του πόδι πατάει στο έδαφος, ενώ έχει το άλλο ελαφριά λυγισμένο επάνω στο πέτρωμα, για να κρατάει ισορροπία. Οι μεγάλες μαύρες οπλές του, του προσφέρουν σταθερότητα. Στα χέρια του κρατάει ένα ξύλινο μουσικό όργανο, με το οποίο παίζει την μουσική όπου τράβηξε προς τα εκεί την παρέα. Είναι ένας αυλός.

Το σχεδόν ανθρωπόμορφο αυτό πλάσμα, δεν είναι μόνο του. Έξι κοπέλες με αέρινα φορέματα διαφόρων χρωμάτων, παίζουν χαρούμενες γύρω του. Τα μαλλιά τους, πλεγμένα σε περίτεχνες πλεξίδες, στεφανώνουν τα όμορφα πρόσωπά τους. Μοιάζουν να απολαμβάνουν τη συντροφιά του και ζουζουνίζουν με χάρη, άλλοτε χορεύοντας και άλλοτε πειράζοντας τον, καθώς οι μουσικές αναζητήσεις του δεν φαίνεται να τις συγκινούν ιδιαίτερα.

• -Κυράννα, πότε βρισκόμαστε; ο Αντώνης νιώθει ότι πρέπει να μάθει άμεσα περισσότερες λεπτομέρειες για την κατάσταση.

• -Δεν μπορώ να αντλήσω κάποια βιβλιογραφική αναφορά. Αναζητώντας όμως στη βάση δεδομένων μου την μορφή του πλάσματος που βλέπω, μπορώ να πω ότι ταυτίζεται σε ποσοστό 63% με μια γκραβούρα η οποία τιτλοφορείται "ο Θεός Παν παίζει μουσική με τον αυλό του - μολύβια σε χαρτί" και αποτελεί εικόνα του επιστημονικού συγγράμματος: "Οπλές και Κέρατα στην Αρχαία Ελλάδα - μύθοι και αλήθειες."

• -Δηλαδή μπροστά μας βρίσκεται ο Πάνας αυτοπροσώπως;!

• -Αντώνη! Τι γνωρίζουμε για αυτόν; Πες μας ότι ξέρεις! Η δικηγόρος μέσα στη Βέρα αποτελεί μια ανίκητη δύναμη. Η γυναίκα αυτή πρέπει να γνωρίζει τα πάντα για την απέναντι πλευρά πριν καταστρώσει το σχέδιο δράσης της.

Ο Αντώνης βάζει το κεφάλι του μέσα στις καλαμιές και παρατηρεί προσεκτικά την σκηνή που εξελίσσεται μπροστά του.

• -Ήταν βουκολικός Θεός, προστάτης των βοσκών και των τσοπάνηδων, απαντάει στην ερώτηση της ξαδέρφης του, γυρίζοντας προς το μέρος της για να την κοιτάξει καθώς της μιλάει.

• -Ήταν κακός Θεός; Αυτά τα κερατάκια, ξέρεις, εμένα δεν μου πολυαρέσουν.

• -Όχι καλέ. Απλά ίσως λίγο επιδειξίας.

Ο Αντώνης το ξανασκέφτεται. Προβληματισμένος, βάζει και πάλι το κεφάλι του μέσα στις καλαμιές και παρατηρεί με ακόμα περισσότερη προσοχή. Το κάτω μέρος του σώματος του Πάνα καλύπτεται ολότελα από δασύ τρίχωμα ζώου, προστατεύοντας έτσι την γενετήσια αξιοπρέπειά του από τα παρείσακτα βλέμματα.

• -Ευτυχώς η εμφάνιση του είναι αρκετά σεμνή από όσο βλέπω. Γενικά θεωρείται ως προστάτης της φύσης. Είναι κάτι μεταξύ άνθρωπου και ζώου.

• -Αυτές γύρω του είναι Νύμφες; οι αέρινες θηλυκές οντότητες έχουν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του Μάνου.

• -Έτσι φαίνεται. Κοίτα τες πως παιχνιδίζουν και τον πειράζουν.

Καθώς ο Αντώνης ξεκινάει να μοιράζεται τις γνώσεις του με τους υπόλοιπους, επιτρέπει στο βλέμμα του να περιπλανηθεί ελεύθερα στον χώρο.

• -Σύμφωνα με τον μύθο, ο Πάνας ερωτεύτηκε τη Νύμφη Σύριγγα. Αυτή όμως δεν ήθελε να ενδώσει. Κτηνώδης από τη φύση του, άρχισε να την κυνηγάει προκειμένου να την αποκτήσει ακόμα και παρά τη θέλησή της. Η άμοιρη Νύμφη στην προσπάθειά της να ξεφύγει από τον σάτυρο Θεό, φώναξε τις Νηριήδες για να τη βοηθήσουν.

• -Έτσι! Smash the patriarchy!

Η Βέρα και η Νέλλη χαμογέλασαν με το σχόλιο του Μάνου. Ο Αντώνης συνεχίζει την αφήγηση.

• -Όταν τελικά κατάφερε να την φτάσει, την άρπαξε από τα μαλλιά. Η Σύριγγα όμως πήδηξε στο ποτάμι για να γλυτώσει. Και τότε οι Νηριήδες έκαναν το θαύμα τους - την μεταμόρφωσαν σε καλαμιά. Έτσι ο τραγοπόδαρος Θεός, προς μέγιστη απογοήτευσή του, έμεινε με την καλαμιά στο χέρι.

• -Καλά να πάθει! Ο Μάνος συνεχίζει να βγάζει το άχτι του, ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας.

• -Ο μύθος όμως δεν τελειώνει εδώ. Ο άνεμος φύσηξε και ένας γλυκός ήχος βγήκε μέσα από τα καλάμια όπου κρατούσε ο απογοητευμένος Θεός. Εντυπωσιασμένος, κατάλαβε ότι αυτός θα μπορούσε να είναι ένας τρόπος να συνευρεθεί με την Νύμφη που τόσο πολύ ποθούσε. Έκοψε τα καλάμια σε σχηματισμό και έφτιαξε το πρώτο μουσικό όργανο, τον αυλό, ο οποίος και ονομάστηκε Σύριγγα προς τιμήν της. Από τότε, οι αυλοί και οι φλογέρες αποτελούν τα όργανα των ποιμένων και των βοσκών γενικότερα, οι οποίοι περνάνε τον χρόνο τους επάνω στα βουνά παίζοντας μουσική, περιορίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη μοναξιά τους.

• -Εγώ πάλι έχω ακούσει ότι ο Πάνας δίδαξε τους βοσκούς και άλλους τρόπους για να περνάνε ευχάριστα το χρόνο τους! ο Θωμάς σηκώνει το φρύδι του ψηλά, γεμάτος υπονοούμενα.

• -Ισχύει, αλλά ας το προσπεράσουμε για την ώρα! Ο Αντώνης χαμογελάει.

• -Ο μύθος αυτός αναπαράγεται σε διάφορες περιοχές ανά την Ελλάδα, με μικρές παραλλαγές. Στη Σύρο, η αρχαία αυτή ιστορία αυτή διαδραματίζεται στην περιοχή Παναυλιές - δεν είναι άλλωστε τυχαίο το όνομα! Συμπληρώνει με ενθουσιασμό, δείχνοντας προς την ανατολική πλευρά του βουνού.

• -Ο αυλός του Πάνα;

• -Ακριβώς!

• -Εκεί υπάρχει και ένα σπήλαιο αφιερωμένο στη λατρεία του, η Σπηλιά του Μεντόνη, η οποία βρίσκεται στον κάμπο της Απάνω Μεριάς. Την έχω επισκεφτεί αρκετές φορές με τους περιπάτους που κάνω.

• -Επίσης, μία ακόμα πληροφορία που μπορεί να σας ενδιαφέρει, είναι ότι ο Πάνας ήταν γιος του Θεού Ερμή. Η Κυράννα γέρνει το κεφάλι της και σηκώνει τον δείκτη της ψηλά, για να δώσει έμφαση στα λόγια της.

• -Χμμμ... Αυτό δεν το γνώριζα... Ακόμα μια περίεργη σύμπτωση... ο Αντώνης ξύνει το πηγούνι του προβληματισμένος.

• -Παιδιά, έχετε συνειδητοποιήσει ότι έχουμε αλλάξει level? Ο Θωμάς είναι σκεφτικός.

• -Τι εννοείς; απαντάει η Βέρα, τινάζοντας λίγο τα μαλλιά της.

• -Εννοώ, ότι ο Πάνας είναι ο πρώτος πραγματικός Θεός που συναντάμε μέχρι τώρα. Έχουμε αντιμετωπίσει πολύ περίεργα πράγματα σε αυτή την ιστορία, αλλά πρώτη φορά βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον πραγματικό Θεό.

• -Θεωρώ ότι έχουμε ήδη γνωρίσει τον Χρόνο. Αλλά από όσο όλοι καταλάβαμε, δεν μπορούμε να πούμε ότι βρίσκεται και πολύ στα καλά του! Ο Αντώνης σχολιάζει.

Εκείνη ακριβώς την στιγμή, ο κερασφόρος Θεός σκύβει προς τα δεξιά του προκειμένου να βρεθεί εντός εμβέλειας και να καταφέρει να χουφτώσει τον στρουμπουλό, καλλίγραμμο πισινό μιας χαμογελαστής, κοντούλας Νύμφης.

• -Αυτός πάντως, μια χαρά φαίνεται ζωή να 'χει! Σχολιάζει η Νέλλη.

Ο Αντώνης χαμογελά, και συνεχίζει να δίνει πληροφορίες.

• -Η λατρεία του Πάνα ήταν πανάρχαιη, σε όλη την Ελλάδα. Για την ακρίβεια, γνωρίζουμε ότι ήταν ο πρώτος Θεός που λατρεύτηκε στο νησί της Σύρου. Η ιστορία του ήταν προγενέστερη από αυτή των Θεών του Φερεκύδη. Ίσως αυτό να σχετίζεται με το γεγονός ότι χαίρει ακόμα άκρας υγείας!

• -Ίσως μπορεί να μας βοηθήσει. Να μας πει που βρίσκονται οι άλλοι Θεοί, αυτοί που μας ενδιαφέρουν, και να μας εξηγήσει πως θα καταφέρουμε να τους σώσουμε... ο Θωμάς βγάζει το καπέλο του για να ξύσει το κεφάλι του, και το ξαναφοράει λίγο πιο ίσια αυτή τη φορά.

• -Εγώ προτείνω να πάμε και να του μιλήσουμε. Ο Μάνος δεν κρατιέται.

• -Περιμένετε! Πως θα ξέρουμε αν είναι φιλικά αυτά τα πλάσματα; Μέχρι τώρα δεν έχουμε και πολλούς συμμάχους στην αναζήτησή μας. Η φωνή της Βέρας φανερώνει δισταγμό.

• -Αφήστε το σε εμένα! Ξέρω τι πρέπει να κάνω. Η Νέλλη πολύ αποφασιστικά, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες.

Με μια αυθόρμητη κίνησή, βγάζει από την τσέπη της φούστας της το φλάουτό. Το μεταλλικό μουσικό όργανο είναι γεμάτο με πράσινα ζουμιά, απομεινάρια της ζομπο-σφαγής που είχε προηγηθεί στο Δημαρχείο.

• -Ανάθεμα. Αηδία το έχω κάνει. Μονολογεί ανοιγοκλείνοντας τα δάκτυλά της για να ξεκολλήσει τη γλίτσα από πάνω τους, σκουπίζοντας τα στη φούστα της.

• -Ίουυυ! Τώρα δηλαδή αυτό θα το βάλεις στο στόμα σου; η Βέρα παίρνει μια ακόμα έκφραση αποστροφής.

Η Νέλλη γέρνοντας το κεφάλι της προς τα εμπρός, στραβοκοιτάει τη μελαχρινή καλλονή για ακόμα μια φορά, υπενθυμίζοντας της με το βλέμμα της ότι όταν ο κόσμος έρχεται στο τέλος του, οι ισορροπίες των δυνάμεων μπορεί να ανατραπούν σε πολύ περίεργους σχηματισμούς.

Οι καλαμιές γκρινιάζουν ελαφρώς θροΐζοντας, καθώς η Νέλλη τις παραμερίζει για να περάσει ανάμεσά τους. Ο ήχος που βγαίνει από το φλάουτο που έχει στο στόμα της είναι κοφτός, ρυθμικός, και έντονος. Οι Νύμφες ξαφνιασμένες, σταματάνε να ζουζουνίζουν και κοιτάνε την κοπέλα η οποία πλησιάσει χωρίς φόβο προς το μέρος τους. Απορημένες, ανοίγουν λίγο περισσότερο τον κύκλο τους για να την υποδεχτούν. Ο Πάνας ανταποκρίνεται αμέσως στο μουσικό παιχνίδισμα, συνεχίζοντας την μελωδία με την οποία έκανε την εμφάνισή της η Νέλλη. Η καινούρια μουσική φαίνεται να τις ενθουσιάζει περισσότερο από εκείνη του Πάνα. Αρχίζουν να λικνίζουν τα σώματά τους με περίσσια χάρη, γελώντας και χορεύοντας, γεμάτες ενθουσιασμό. Η ατμόσφαιρα είναι αρκετά ευχάριστη. Σιγά-σιγά, μέσα από τα καλάμια, εμφανίζονται διστακτικά κατά σειρά ο Μάνος, ο Αντώνης, ο Θωμάς, η Βέρα και η Κυράννα. Τελευταία, κάνει την εμφάνισή της και η Εσμεράλντα το πρόβατο.

Ο Αντώνης κουνάει το κεφάλι του στον ρυθμό, προσπαθώντας να ενταχθεί στην παράξενη αυτή μουσική ιεροτελεστία. Ο Μάνος παίζει αόρατα ντράμς στα γόνατά του. Σε πρώτη φάση, τα αλλόκοσμα πλάσματα μοιάζει να δέχονται τους ταξιδιώτες στη συντροφιά τους. Η αλληλεπίδραση φαίνεται πως είναι πετυχημένη.

• -Να τους προσφέρουμε κάτι για να τους δείξουμε ότι ερχόμαστε εν ειρήνη; ο Θωμάς είναι πάντα ευγενικός.

Ο Αντώνης γνέφει καταφατικά. Πλησιάζει προς τη Νέλλη και προσπαθώντας να μην της αποσπάσει την προσοχή, ανοίγει το σακίδιο που έχει περασμένο στην πλάτη της. Από μέσα του, βγάζει μια ντουζίνα χαλβαδοπιτάκια αμυγδάλου. Γυρίζοντας γύρω-γύρω, φιλεύει τις όμορφες Νύμφες μία-μία, οι οποίες αποδέχονται το κέρασμα με χαρά. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, στέκεται ακριβώς μπροστά από τον γενειοφόρο Θεό. Ανοιγοκλείνει τα μάτια του αργά. Στη συνέχεια, απλώνει το χέρι του και του προσφέρει και το δικό του γλυκό.

Ο Πάνας αρπάζει το χαλβαδοπιτάκι με τα ζωώδη χέρια του και το φέρνει κατευθείαν στο στόμα του, δαγκώνοντας το δυνατά. Ένα κτηνώδες χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό του. Του αρέσει αυτό που τρώει.

• -Μήπως να του το ξετυλίξουμε πρώτα, να μη το μασουλάει με το χαρτί; η Βέρα νιώθει ότι πρέπει να κάνει διευκρινήσεις.

• -Άστον, φαίνεται να το απολαμβάνει... ο Αντώνης δεν θέλει να πιέσει καταστάσεις.

Με το μουσάκι του πασαλειμμένο με ζάχαρη άχνη, ο Πάνας σηκώνεται απότομα από τον βράχο του και αφήνει έναν βρυχηθμό ενθουσιασμού. Ο ήχος είναι κάτι μεταξύ βελάσματος κατσικιού, χλιμιντρίσματος αλόγου, και μπλοκαρισμένου κινητήρα αεροπλάνου. Η φωνή του είναι μπάσα. Πολύ μπάσα.

• -Πωπω φωνάρα ο μάγκας...! Ο Μάνος εντυπωσιάζεται.

• -Ναι, ο Πάνας φημιζόταν για την άγρια φωνή του, η οποία έσπερνε τον πανικό. Δεν ξέρω αν το σύνδεσες - πανικός, Πάνας, κατάλαβες! Απαντάει ο Αντώνης.

Η Βέρα, έχοντας ξεθαρρέψει τελείως, έχει πλησιάσει τον Πάνα και αγγίζει τα κέρατά του με περιέργεια, για να δει εάν τσιμπάνε. Οι Νύμφες γύρω της την παρατηρούν γελώντας. Τους έχει τραβήξει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον το φόρεμα της Κυράννας, η οποία για να τις ικανοποιήσει, έχει επιδοθεί σε μια επίδειξη τεχνολογικής καινοτομίας άνευ προηγουμένου. Αλλάζει τα χρώματα της με εντυπωσιακές μεταβάσεις γεμάτες εικονικό γκλίτερ και ψηφιακά αστέρια, όπου κάνουν τις Νύμφες να αφήνουν μικρά αναφωνήματα θαυμασμού.

Σύντομα η παρέα αφομοιώνεται με την παράξενη αυτή συντροφιά. Οι αιθέριες κοπέλες τους προσφέρουν κρασί από μια μεγάλη κανάτα, το οποίο και πίνουν απευθείας από μέσα της, γελώντας δυνατά καθώς πασαλείβονται με κόκκινα ζουμιά. Μία μελαχρινή Νύμφη με πράσινο αέρινο φόρεμα, τους κερνάει αποξηραμένα φρούτα και ξηρούς καρπούς μέσα από ένα ψάθινο πλεκτό πανέρι. Ο τραγοπόδαρος Θεός παραμένει προσηλωμένος στο να παίζει τον αυλό του, μην παραλείποντας περιστασιακά να απλώσει το χέρι του προς τις καμπύλες κάποιας Νύμφης, ως επί το πλείστων, χωρίς επιτυχία. Στην πηγή κοντά στην κορυφή του όρους Σύριγγας, έχει δημιουργηθεί μια πολύ εύθυμη συντροφιά.

Αρκετή ώρα αργότερα, χορτασμένοι, ξεδιψασμένοι, ασφαλείς και πλουσιότεροι σε φίλους, οι πέντε νέοι, το πρόβατο και η Κυράννα απολαμβάνουν τη δροσιά που τους προσφέρει η σκιά του πεύκου. Τώρα που η κατάσταση έχει κατασταλάξει λιγάκι, βρίσκουν τον χρόνο για να ανταλλάξουν τα νέα τους.

• -Εννοείς ότι υπάρχει η πιθανότητα να είχαμε τον Σμαραγδένιο Πίνακα μαζί μας όλο αυτό τον καιρό και απλά δεν είχαμε ανοίξει τον σάκο; ο τόνος της φωνής της Βέρας, φανερώνει ότι η μελαχρινή κοπέλα είναι αρκετά φορτισμένη συναισθηματικά.

• -Πότε να προλάβουμε να τον ανοίξουμε μωρέ; Όταν μας πυροβολούσαν τα ντρονς ή όταν στροβιλιζόμασταν στη χρονοδίνη; Απολογείται ο Θωμάς.

• -Για το όνομα του Θεού, μην αρχίσετε να τσακώνεστε! Θέλετε να γίνει όλο το σύμπαν μπάχαλο πάλι; Ο Αντώνης προσπαθεί να επιβάλει την τάξη.

• -Καλά, καλά. Θωμά! Άνοιξε το ντε, τι περιμένεις;

Το μόνο περιεχόμενο του σάκου είναι ένα σκληρό, κιτρινισμένο ρολό χαρτί, το οποίο και ο νεαρός άντρας ξετυλίγει αμέσως.

• -Είναι ένας απλός χάρτης της Σύρου! Αναφωνεί γεμάτος απογοήτευση.

• -Δεν μπορεί, κάτι το ιδιαίτερο θα έχει! Ο Αντώνης έχει πρακτικά κολλήσει τον χάρτη στο μέτωπό του, προσπαθώντας να τον εξετάσει καλύτερα.

• -Κάνατε όλον αυτό το δρόμο για να πάρετε κάτι το οποίο θα μπορούσατε να το είχατε πάρει και από οποιοδήποτε rent-a-car; Η Βέρα έχει σχεδόν εξοργιστεί.

• -Αποκλείεται να έγινε τόσος κόπος μόνο για αυτό! Μία καστανόξανθη μπούκλα από τα μαλλιά της Νέλλης επαναστάτησε, και αποφάσισε να κάνει πειρατικό ρεσάλτο ενάντια στη μύτη της.

• -Εσείς, τι φέρατε; ο Αντώνης την κοιτάζει γεμάτος προσδοκίες, περιμένοντας να ακούσει ότι η ομάδα της έχει επιστρέψει έχοντας πιο αισιόδοξα νέα από τη δική του.

Αμίλητη, η Νέλλη βγάζει από το σακίδιο της το βιβλίο που απέκτησαν στη Δημοτική Βιβλιοθήκη. Ο Αντώνης το παίρνει στα χέρια του βιαστικά.

• -"Πολεοδομική μελέτη της υπόγειας Ερμούπολης". Διαβάζει δυνατά, ξεφυλλίζοντας το στα γρήγορα.

• -Συγνώμη, θες να πεις ότι οι μούμιες φυλάγανε μια πολεοδομική μελέτη;

Η Νέλλη σηκώνει τους ώμους και στρέφει τις παλάμες της προς τα έξω, δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι κανείς τους δεν ευθύνεται για την παράλογη κατάσταση, απευθείας στην καρδιά της οποίας έχουν προσγειωθεί.

• -Η αλήθεια είναι ότι με όλα αυτά που μας περιγράψατε, περίμενα ότι θα είχατε βρει κάτι πιο εντυπωσιακό. Αλλά ας το κρατήσουμε. Κανείς δεν ξέρει. Ο Θωμάς διπλώνει τον χάρτη και τον τοποθετεί μέσα στο σακίδιο της Νέλλης, μαζί με την τοπογραφική μελέτη.

• -Να σας ρωτήσω κάτι. Τι σας είπε ο Αιγύπτιος καπετάνιος στα Λαζαρέτα; Η Βέρα δεν μπορεί να κρύψει την απογοήτευσή της.

• -Ο Αλί γνώριζε για τον Σμαραγδένιο Πίνακα. Αλλά δεν μας είπε κάτι παραπάνω, ήταν κάπως κρυψίνους. Μας είπε μόνο ότι μας περίμενε και ότι θα βρούμε μέσα στον σάκο ό,τι χρειαζόμαστε.

• -Οπότε, πάλι τζίφος. Ούτε και εδώ βρίσκεται ο Πίνακας. Ξανά με άδεια χέρια είμαστε.

• -Μην βλέπετε το ποτήρι μισοάδειο. Είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στη λύση. Τουλάχιστον τώρα ξέρουμε που πρέπει να πάμε να ψάξουμε. Ας κινηθούμε στοχευμένα. Ο Αντώνης παραμένει αισιόδοξος.

• -Λέτε να βρίσκεται στο Γερούσι ο Σμαραγδένιος Πίνακας;

• -Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, όλα δείχνουν πως εκεί πρέπει να πάμε και να ψάξουμε... {....}

• -Καλώς. Τι κάνουμε από δω και πέρα; Η σκέψη της Βέρας είναι πάντα πρακτική.

• -Νομίζω ότι μας παίρνει να ξεκουραστούμε πριν συνεχίσουμε. Έχουμε ανάγκη να φάμε και να κοιμηθούμε λίγο και νομίζω ότι εδώ που βρισκόμαστε είναι το μόνο μέρος που μπορεί να μας παρέχει λίγη ασφάλεια, από την αρχή αυτής της περιπέτειας.

• -Ναι, καλή ιδέα. Και εγώ έχω εξαντληθεί. Ας χαλαρώσουμε και ξεκινάμε το πρωί. Το χασμουρητό που άφησε Θωμάς, επικύρωσε την τελική απόφαση για τη ροή του προγράμματός τους.

• -Ποιο πρωί δηλαδή... ο νεαρός άντρας κοιτάζει τον ουρανό. Παρά το γεγονός ότι όλοι τους αισθάνονται πως είναι μια ιδιαίτερα ηλιόλουστη μέρα, κανείς δεν μπορεί να εντοπίσει το που ακριβώς βρίσκεται ο Ήλιος.

Ο Αντώνης σκύβει επάνω από ένα κομμάτι βράχου και το παρατηρεί με ενδιαφέρον.

• -Ασβεστόλιθοι... Ιδιαίτερα ορυκτά. Λέω να πάω να εξερευνήσω λιγάκι το μέρος. Έχω τη μοναδική δυνατότητα να μελετήσω τα πετρώματα όπως ήταν στην αρχαιότητα. Δεν πρέπει να χάσω αυτή την ευκαιρία. Θωμά, θέλεις να έρθεις μαζί μου;

• -Ναι, δώσε μου μισό λεπτό να πάρω μαζί κάτι να φάμε. Ο Θωμάς γεμίζει ένα ψάθινο καλαθάκι με τροφή.

• -Έρχομαι κι εγώ, θέλω να περπατήσω λίγο. Η Βέρα τεντώνει τη μέση της.

• -Εμείς θα αράξουμε εδώ. Κάντε τη βόλτα σας και τα λέμε αργότερα. Ο Μάνος με τη Νέλλη δε σκοπεύουν να μετακινηθούν.

• -Κυράννα, θες να έρθεις μαζί μας;

• -Θα προτιμούσα να μείνω εδώ.

• -Κανένα πρόβλημα. Ο Αντώνης με μία ήρεμη κίνηση βγάζει το μενταγιόν του με την καρδιά της Κυράννας, και το περνάει στο λαιμό του Μάνου.

• -Τα λέμε σε λίγο, συμπληρώνει καθώς απομακρύνεται από την πηγή.

-*-

Οι τρείς νέοι βρίσκονται καθισμένοι επάνω στο γρασίδι, δίπλα από ένα ρυάκι με δροσερό νερό. Ο Αντώνης ταξινομεί διάφορα θραύσματα από πετρώματα στις τσέπες της βερμούδας του. Μοιάζει πολύ ευτυχισμένος. Η Βέρα έχει το ψάθινο καλαθάκι ακουμπισμένο στα πόδια της και τρώει από μέσα του δαμάσκηνα. Πιάνει τα μικρά αποξηραμένα φρούτα ένα-ένα και τα φέρνει στο στόμα της με τη σειρά, αφού τα εξετάσει πρώτα περιμετρικά ενδελεχώς. Ο Θωμάς δίπλα της, έχοντας πολύ πιο χαμηλά στάνταρ υγιεινής, τρώει μια στραπατσαρισμένη μαστιχόπιτα. Προσπαθεί να κατανοήσει τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και να βάλει τις σκέψεις του σε τάξη.

• -Μια μικρή σύνοψη της κατάστασης μέχρι τώρα, μήπως και καταφέρω να τη χωνέψω. Οι Θεοί του Φερεκύδη πεθαίνουν, και αν πεθάνουν αυτοί θα πεθάνουμε και εμείς μαζί τους. Για να τους σώσουμε, θα πρέπει να βρούμε ένα χαμένο αρχαίο απόκρυφο Αιγυπτιακό κείμενο, το οποίο βρίσκεται κρυμμένο κάπου στη Σύρο. Όλα αυτά την ώρα που η Γη πεθαίνει, ο Ήλιος πεθαίνει, ο Χρόνος πεθαίνει (και μας έχει τρελάνει), ο Ερμής βαριέται να ασχοληθεί με τα καθήκοντά του, και εμείς πρέπει να πολεμήσουμε με ζόμπι, χρονοδίνες και εξωγήινα ντρόνς για να τα καταφέρουμε. Καλά τα λέω;

• -Τις μούμιες ξέχασες.

• -Σωστά. Μα, τι άλλο δηλαδή!

Άξαφνα, ένα ζώο στο ύψος μεγαλόσωμου σκύλου, πέρασε τρέχοντας σαν αστραπή από μπροστά τους. Οι τρείς νέοι το παρατήρησαν φευγαλέα. Το πλάσμα στεκόταν στα πίσω του πόδια, ενώ τα μπροστινά του έμοιαζαν με χεράκια παιδιού. Το κεφάλι του ήταν ιδιαίτερα μικρό και το κορμί του ευθύγραμμα γερμένο προς τα εμπρός, προκειμένου να κρατάει ισορροπία. Μια μακριά ουρά σαύρας τιναζόταν από εδώ και από εκεί με μεγάλη δύναμη, εκσφενδονίζοντας σκόνη και μικρά βότσαλα στο πέρασμά της. Το πλάσμα έτρεξε και χώθηκε μέσα σε κάτι θάμνους δίπλα από την αποσβολωμένη παρέα, βγάζοντας έναν συριγμό που θύμιζε χύτρα ταχύτητας σε πλήρη βρασμό.

• -Συγνώμη, το είδατε και εσείς αυτό; ο Αντώνης κοκκαλώνει.

• -Είναι αυτό που νομίζω; η Βέρα σταματάει να μασουλάει.

• -Μόλις πέρασε από μπροστά μας ένας δεινόσαυρος; ο Θωμάς ανοιγοκλείνει τα μάτια του μερικές φορές.

• -Δεν είναι ένας απλός δεινόσαυρος! Ο Αντώνης έχει αρχίσει να πατάει γκάζι.

• -Είναι ένας βελοσιράπτορας! Συμπληρώνει ξεχειλίζοντας από ενθουσιασμό.

Ο Αντώνης γυρνάει και κοιτάζει τη Βέρα κατάματα γέρνοντας το κεφάλι του προς τα δεξιά, σηκώνοντας το φρύδι του ψηλά με αυτοπεποίθηση.

• -Συγνώμη, αλλά ξέρω από δεινόσαυρους!

Η Βέρα αφήνεται στη δύναμη της βαρύτητας και επιτρέπει στην πλάτη της να χυθεί κόντρα στον κορμό του δέντρου. Η μύτη της όμορφης κοπέλας έχει πάρει μια ελαφριά κλίση προς τα πάνω. Κλείνει τα μάτια της και ρωτάει αναστενάζοντας:

• -Θωμά;

• -Ναι;

• -Σε παρακαλώ πολύ, μην ξαναπείς ποτέ "τι άλλο".

• -Δηλαδή τώρα θα πρέπει να αρχίσουμε να τρέχουμε πάλι;

• -Ανάθεμα. Δεν έχω καν συνέλθει από το κρασί ακόμα.

• -Οι βελοσιράπτορες είχαν τόσο υψηλή νοημοσύνη, που μερικοί επιστήμονες πιστεύουν ότι εάν δεν είχαν εξαφανιστεί, θα είχαν εξελιχθεί στο κυρίαρχο είδος του πλανήτη αντί για τους ανθρώπους! Τα μάτια του Αντώνη λάμπουν, οι κόρες τους βρίσκονται σε πλήρη διαστολή. Καυτό σάλιο συσσωρεύεται στην άκρη του στόματός του.

• -Αντώνη, don't push it! Η ξαδέρφη του τον κοιτάζει λοξά, με τα αμυγδαλωτά της μάτια.

• -Τελικά, θα χρειαστεί να τρέξουμε; Ο Θωμάς έχει παραδοθεί.

• -Δεν πιστεύω ότι κινδυνεύουμε, αλλά ας πάω να ρίξω μια ματιά τι κάνουν καλού - κακού και οι άλλοι. Ο Αντώνης επανέρχεται ξενερωμένος στην πραγματικότητα.

Σηκώνεται από το έδαφος και τεντώνει το κεφάλι του προς το μέρος που εξαφανίστηκε το μεγαλόσωμο ερπετό, προκειμένου να σιγουρευτεί ότι όλα είναι υπό έλεγχο και ότι δεν πρόκειται να τους ξαναενοχλήσει ή να επιστρέψει πάλι πίσω με παρέα. Πριν φύγει, κοντοστέκεται για λίγες στιγμές. Αποφασίζει να δώσει μια συμβουλή στους υπόλοιπους.

• -Απλά, σας παρακαλώ. Όσο θα λείπω, μη ξανατσακωθείτε. Δεν έχω καμία όρεξη να τρελαθεί πάλι ο Χρόνος και να μεταμορφωθούμε σε μονοκύτταρους οργανισμούς!

Ο Αντώνης περπατώντας σκεπτικός, επιστρέφει στην πηγή δίπλα από το πεύκο. Η εικόνα που αντικρίζει είναι η εξής: Η Εσμεράλντα το πρόβατο, πίνει νερό από την λιμνούλα, πολύ ευτυχισμένη. Η Κυράννα βρίσκεται σε σχετική αδράνεια, ατενίζοντας το κενό και φορτίζοντας τις μπαταρίες της κάτω από τον φιλόξενο ήλιο. Ο Πάνας και η Νέλλη είναι καθισμένοι δίπλα - δίπλα σε έναν μεγάλο βράχο. Ο Μάνος στέκεται όρθιος μπροστά τους και χειρονομεί έντονα σαν μαέστρος φωνάζοντας με πάθος:

• -Και μετά, πάει κάπως έτσι:

The only thing you see
You know it's gonna be
The Ace of Spades
The Ace of Spades,

Ο Μάνος δίνει καλλιτεχνικές οδηγίες στον τραγοπόδαρο Θεό, ο οποίος έχει πιάσει τον ρυθμό με τον αυλό του, την ώρα που η Νέλλη τους συνοδεύει μουσικά με το φλάουτό. Γύρω τους οι Νύμφες έχοντας τα μαλλιά τους λυμένα, χορεύουν πιασμένες από τα χέρια χτυπώντας τα κεφάλια τους πάνω-κάτω με πάθος.

• -Μπράβο! Μόνο Πάνα, δώσε λίγο γρέζι παραπάνω! ο Μάνος είναι πολύ ευχαριστημένος από την απόδοση της ομάδας του.

Ο Αντώνης όπως προχωράει, κάνει μια επιτόπια στροφή 180 μοιρών, χωρίς καν να διαταράξει τη ροή του βηματισμού του.

• -Εντάξει, ξαναπάω στους δεινόσαυρους!

Επιστρέφει στο ρυάκι αμίλητος, και ξανακάθεται στην αρχική του θέση στο έδαφος, δίπλα από τη Βέρα.

• -Γρήγορα γύρισες. Όλα καλά με τους άλλους; ο Θωμάς είναι κάπως ανήσυχος.

• -Όλα τέλεια.

• -Μήπως είδες τη Νέλλη; την ψάχνω.

• -Ναι, είναι κάτω από το πεύκο. Ασχολείται με τον Θεό.

• -Τον Πάνα;

• -Τον Lemmy.

Η Βέρα γεμάτη απάθεια, βάζει στο στόμα της ακόμα ένα δαμάσκηνο. Δεν έχει καμία διάθεση να ρωτήσει λεπτομέρειες.

• -Ας τους αφήσουμε να τελειώσουν αυτό που κάνουν και ας ξεκουραστούμε λίγο πριν συνεχίσουμε για το Γερούσι. Ας εκμεταλλευτούμε αυτή τη νηνεμία για όσο κρατήσει. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ύπνος αποτελεί μια απαραίτητη λειτουργία για την ανθρώπινη επιβίωση...

Το βαθύ χασμουρητό που βγήκε πηγαία απευθείας μέσα από τα πνευμόνια του Αντώνη, επιβεβαίωσε τα λόγια του. Οι τρείς φίλοι παρατηρούν τα φυλλώματα του μεγάλου δέντρου να χορεύουν στο πρόσταγμα του αέρα, την ώρα που γέρνουν ο ένας επάνω στον άλλο για να αποκοιμηθούν.

*_*

Με τη συμβατική έννοια του Χρόνου, λίγη ώρα αργότερα, η παρέα έχει και πάλι συγκεντρωθεί στην πηγή κάτω από το πεύκο. Η Νέλλη γεμίζει το σακίδιό της με τροφή που της προσφέρουν οι Νύμφες. Ο Πάνας πλησιάζει τον Μάνο έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στο ζωώδες πρόσωπό του. Τα δόντια του είναι μακριά, στραβά, μυτερά και κίτρινα. Το δέρμα του αναδύει μια -όχι και τόσο ευχάριστη- μυρωδιά απλυσιάς και κατσικίλας. Ο κερασφόρος Θεός απλώνει τα χέρια του και προσφέρει στον νεαρό ένα δώρο. Είναι ο αυλός του.

• -Είναι πολύ μεγάλη η τιμή που μου κάνεις! Η φωνή του Μάνου ακούγεται οριακά καθώς βγαίνει από το στόμα του. Νιώθει μεγάλη ευγνωμοσύνη για το δώρο που έλαβε.

Εκείνη τη στιγμή, ο Πάνας γονατίζει ελαφρώς με το ένα τραγοπόδι του και δαγκώνει το χείλος του με αγριάδα. Έχοντας τις παλάμες γυρισμένες προς τον ίδιο, σηκώνει τα δύο χέρια του ψηλά και σχηματίζει με τα δάκτυλά του δύο ζευγάρια κερατάκια, κάνοντας έτσι το παγκόσμιο σύμβολο του: "ΔΩΣΕ ΜΑΣ ΠΟΝΟ ΜΑΣΤΟΡΑ" ή κοινώς, του χέβι μέταλ.

Οι Νύμφες αντιγράφουν την κίνηση λυγίζοντας τα γόνατά τους, δαγκώνοντας και αυτές τα όμορφα χείλη τους.

• -Είσαι Θεός ρε μεγάλε!!! Ο Μάνος τον χαιρετά ανταποδίδοντας τη χειρονομία.

Μετά από το ευχάριστο αυτό μουσικό διάλειμμα, η παρέα είναι έτοιμη να συνεχίσει την περιπέτειά της.