Ο Παιδικός μου Έρωτας!
Λοιπόν! Ακούστε να γελάσετε!
Από περίπου 9 χρονών, κρατούσα ημερολόγιο.
Θεωρούσα υποχρέωση μου να καταγράφω καθημερινά τους σταλαγμίτες μοναδικών εμπειριών και τους σταλαχτίτες απόκρυφης σοφίας όπου μου χάριζε η ζωή, όπως για παράδειγμα το ότι κατάφερα να κρατήσω 5'' μια σούζα με το ποδήλατο και την μυστική γνώση του ότι η όρκα είναι δελφίνι και όχι φάλαινα, εκ του αποτελέσματος αντιοικολογική πεποίθηση και χρονοβόρα συνήθεια όπου κράτησα για πολλά - πολλά χρόνια αργότερα, έχοντας καταστρέψει τουλάχιστον ένα μικρό τροπικό δάσος του Αμαζονίου μονολογώντας ασυναρτησίες και έχοντας αποκτήσει την εξαιρετικά χρήσιμη και πολύτιμη ικανότητα του στα 42 μου να μπορώ να γράψω μια ολόκληρη παράγραφο χωρίς να βάλω ούτε μία τελεία, μέχρι που σιγά - σιγά το χαρτί αντικαταστάθηκε από σκληρούς δίσκους και το μελάνι από pixel.
Ανάμεσα σε αυτό το δροσοκαλοκαιρινό ρομαντικό κλίμα μοναξιάς και αυτοστοχασμού και μιας επιτακτικής ανάγκης για γενική καθαριότητα λοιπόν, έπεσα όλως τυχαίως επάνω στο πρώτο μου ημερολόγιο.
Σας παραθέτω ενδεικτικά μια καταχώρηση του 1991 σε ηλικία κάπου 12 χρονών, για να νιώσετε το κλίμα:
«Αγαπημένο μου ημερολόγιο! Σήμερα είχα μια πολύ ωραία μέρα! Ξέρω ότι ανυπομονείς να μάθεις τι έγινε και είμαι τόσο χαρούμενη, όμως θα σε παιδέψω λίγο και θα ξεκινήσω από την αρχή!
Το πρωί στο σχολείο η κυρία Χ. με φώναξε να λύσω εγώ την άσκηση και τα πήγα πολύ καλά. Η Ζωή δεν είχε έρθει σήμερα και έτσι κάθισα μαζί με την Γιώτα. Ωραία περάσαμε [μπλα - μπλα]. Το μεσημέρι στο σπίτι το φαγητό ήταν κρέας με πατάτες στον φούρνο, αλλά δεν το έφαγα, γιατί δεν μου αρέσει και πολύ. Έφαγα όμως παγωτό (Γιάμι!). Το απόγευμα πήγα αγγλικά και στο διάλειμμα καθίσαμε με την Κατερίνα στο παγκάκι και μιλούσαμε για εξωγήινους. Εγώ τρόμαξα λιγάκι. Εκεί είδαμε την Δήμητρα να περνάει σε ένα μηχανάκι με κάποιον μεγάλο και παραξενευτήκαμε γιατί δεν τον είχαμε ξαναδεί. Μετά μάθαμε ότι ήταν ο ξάδερφος της ο Νίκος, και είναι 18 χρονών [μπλα - μπλα].
Το απόγευμα, ήρθε η Μαρία και με πήγε βόλτα στα μαγαζιά! Και μάντεψε τι πήρα!!!!
Μάζευα πολύ καιρό λεφτά και επιτέλους!!!!
Επιτέλους!!!!
Αγόρασα........
..................
..................
..................
..................
..................
..................
..................
..................
..................
..................
..................
Το Use your Illusion ΙΙ !!!!!!!!!!
Οι Guns n Roses είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα, το
Use your Illusion το αγαπημένο μου άλμπουμ, και το Civil War το αγαπημένο μου
κομμάτι!»
(καρδούλες, τριανταφυλάκια σε οπλάκια, γκλίτερ, αποσπάσματα από
στοίχους που προσπαθούσα να αποκρυπτογραφήσω από το κασετόφωνο ~stop- rewind - play~ και πάμε πάλι μέχρι που τελικά κατέληξα με proficiency στα 15).
Η συνήθεια του να καταγράφω την καθημερινότητα μου όπως προανέφερα κράτησε για πολλά χρόνια ακόμα, μέχρι που το γκλίτερ άρχισε να λιγοστεύει και οι μέρες μου να γίνονται πιο πολύπλοκες γεμίζοντας μανιωδώς όλο και περισσότερες σελίδες. Για τα επόμενα τουλάχιστον δύο χρόνια όμως, ποτέ δεν ξέχναγα να κλείνω την κάθε καταχώρηση με την φράση «Οι Guns n Roses είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα, το Use your Illusion το αγαπημένο μου άλμπουμ, και το Civil War το αγαπημένο μου κομμάτι».
Καθώς περνούσε ο καιρός, μπορεί περιστασιακά να πρόσθετα και φράσεις όπως «μου αρέσει πολύ το 14 Years ή το November Rain» ή «επίσης μου αρέσουν πολύ και οι Metallica» (~μην γελάτε, κοριτσάκι 12 χρονών ήμουνα, φυσικά και το λάτρεψα το black album! ~Tο Countdown to Extinction δεν πρέπει να είχε κυκλοφορήσει ακόμα!)
...Ώσπου ξαφνικά ξεφυλλίζοντας τις σελίδες, προβάλει αναπάντεχα μπροστά μου μια καταχώρηση περί του 1993, όπου και για πρώτη φορά αποφασίζω να αλλάξω ριζικά το κλείσιμο της ημέρας μου (και ενδεχομένως μιας ολόκληρης εποχής), γράφοντας την ακόλουθη φράση:
«Οι Guns n Roses είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα, το Use your Illusion το αγαπημένο μου άλμπουμ, το Civil War το αγαπημένο μου κομμάτι...
.......
.......
.......
.......
.......
....και μου αρέσει ο Axl Rose!».
:D
Καλημέρα!
P.S. Use your Illusions!