Κρεσέντο (ποίημα)
'And those who were seen dancing were thought to be insane by those who could not hear the music.'
1990κάτι, και προσπαθώ να δω την κρυμμένη εικόνα μέσα στο μεγάλο βιβλίο που κρατώ. Ξέρω ότι κάπου εδώ πρέπει να βρίσκεται, μια χελώνα, ένας δράκος, ένα κάστρο. Το ένα μάτι καρφωμένο, μικρές ρυθμίσεις, θολώνω την εστίαση στο άλλο, μικρές ρυθμίσεις, θολώνω ακόμα πιο πολύ. Κάπου στην μέση, θα το βρω.
«Hack it». Ψιθυρίζω, ενθαρρύνοντας με στα κρυφά.
Στρέφω το βλέμμα μου στο ταβάνι ακόμα πιο αποφασισμένη, καθαρίζω την σκέψη
μου, θα προσπαθήσω ξανά από την αρχή. Κλείνω τα δύο μάτια, ανοίγω το άλλο αργά
και σταθερά. Θολώνω μέσα, εστιάζω, το ξέρω, κάπου εδώ είναι κρυμμένο, ένα
λουλούδι, μία τίγρη, μια καρδιά, μα τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τις τελείες,
οι πιθανότητες είναι άπειρες, μικρές ρυθμίσεις, κάτι ψάχνω, το ένα μάτι
καρφωμένο, το άλλο ψάχνει για να δει. Και κάπου εκεί στα ξαφνικά, ένα πουλί
πετάγεται μπροστά μου, τινάζομαι πίσω χάνοντας τον ρυθμό μου, και τώρα πρέπει και
πάλι να ξεκινήσω από την αρχή.
Μπαίνω σε καταστήματα γεμάτη αγωνία, είμαι από αυτούς που χαζεύουν με τις
ώρες τα βιβλία, τα φέρνω στην μύτη μου κρυφά, χαϊδεύω στην ζούλα το χαρτί. Αυτή
την φορά γυρνάω πεινασμένα τις σελίδες, κοιτάω τις εικόνες όσο πιο γρήγορα
μπορώ, κάθε έκδοση απαιτεί και την δικιά της τεχνική, δεν είναι πάντα δεδομένη,
εγώ όμως το έχω βρει. Μπορώ αμέσως να εστιάσω, σε δευτερόλεπτα γνωρίζω τι
βρίσκεται κρυμμένο πίσω από τις γραμμές. Ρουφάω άπληστα σελίδες, πρέπει να δω
τα πάντα, να δω τα πάντα, όσο πιο γρήγορα μπορώ. Δεν αγοράζω τίποτα ποτέ,
πρέπει μόνο να καταλάβω, να μάθω τι υπάρχει, δεν έχω πολύ χρόνο, θα με πάρουνε
χαμπάρι, πρέπει να τα προλάβω όλα, να τα προλάβω όλα πριν με πετάξουν έξω
σηκωτή. Δάσος, μια ταραντούλα, μια μπουλντόζα, ένα πιάνο, hack it όσο πιο γρήγορα μπορείς.
Οι πιθανότητες είναι άπειρες.
-
-
Και η μουσική...
Απίστευτη μουσική, νότες ασύλληπτες, όλες τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη, η μία πάνω στην άλλη, η μία μέσα στην άλλη, τόση αρμονία, τοποθετημένες ακριβώς στην θέση που θα έπρεπε να είναι, παιγμένες ακριβώς με την σειρά που θα έπρεπε να παιχτούν, συνυφασμένες ακριβώς με τους σωστούς συνδυασμούς. Κοντραμπάσο, ένα τσέλο, δύο τρομπέτες, πανέμορφα τραγούδια, γραμμένα ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι, δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε ένα από αυτά.
Εμβοή.
-
Τινάζομαι πίσω χάνοντας τον ρυθμό μου, σαν να με ρούφηξε μια σκούπα ηλεκτρική.
Ησυχία.
Τίποτα.
Τίποτα.
Σκοτάδι.
Τίποτα.
Το δωμάτιό μου.
Ησυχία.
Χτυπάει η καρδιά μου.
Τίποτα.
Σκοτάδι.
«Hack it». Ψιθυρίζω, ενθαρρύνοντας με στα κρυφά. Μικρές ρυθμίσεις, γλιστράω πάλι μέσα, κοιμάμαι - ξυπνάω, θολώνω ακόμα πιο πολύ, κάτι ψάχνω, κάπου στην μέση θα το βρω. Το ένα μάτι καρφωμένο στο ταβάνι, γλιστράω μέσα, αρχίζει η μουσική. Μπορώ να την νιώσω; Ναι, μπορώ. Ταμπούρλα. Δύο τρομπέτες. Ένα πιάνο. Χτυπάει η καρδιά μου δυνατά.
Τινάζομαι πάλι προς τα πίσω, το έχω βρει.
-
Από εκεί και έξω, ησυχία.
Από εκεί και μέσα, μουσική.
-
Equilibrium.
-
Νερό.
Το Νερό.
Πάντα έχει να κάνει με Νερό.
Τι μεγάλο ψέμα, ότι δεν υπάρχουν χρώματα!
Τι μεγάλο ψέμα, ότι το νερό είναι πάντα γαλανό!
Νιώθω τον άνεμο να χαϊδεύει την κοιλιά μου, μικρές ρυθμίσεις, θα πάω λίγο παρακεί.
Προσαρμόζομαι εύκολα στον ρυθμό, το έχω βρει.
-
Equilibrium.
-
Μερικές φορές, πίσω από μια Ακινησία, δρουν Ασύλληπτες Δυνάμεις.
-
Μικρές ρυθμίσεις, κάτι ψάχνω.
«Hack it». Ψιθυρίζω, ενθαρρύνοντας με στα κρυφά.
{...}
Πάντα έχει να κάνει με Νερό.
Μία φορά, είχα βρεθεί στην κορυφή του κόσμου και ήταν γεμάτη από νερό. Ο κόσμος δεν έχει άκρη. Αν προχωρήσεις λίγο παραπέρα, θα καταλάβεις ότι αυτό που έχει, είναι κορυφή. Πάντα πίστευα ότι στην κορυφή του κόσμου δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από παγόβουνα, αλλά η αλήθεια είναι ότι στην κορυφή του κόσμου, αυτό που υπάρχει, είναι μια λίμνη κρυμμένη ανάμεσα στους πάγους. Τα πάντα τριγύρω είναι καλυμμένα από χιόνι. Το νερό είναι υπέροχα ζεστό και είναι πάντα βράδυ. Στην κορυφή του κόσμου, ο ουρανός είναι μόνιμα σκοτεινός και δεν υπάρχουνε αστέρια, όμως ένα υπέροχο γαλαζοπράσινο σέλας ιριδίζει πάνω από τις ολόλευκες κορυφές και αντανακλά τα χρώματα του στο νερό. Εάν δεν με απατά η μνήμη μου, στην κορυφή του κόσμου έχει δύο φεγγάρια.
«Ξέρεις που βρίσκεσαι;» Με ρώτησε. Δεν ήξερα.
«Στην κορυφή του κόσμου», μου απάντησε. «Λίγοι μπορούν να φτάσουν ως εδώ».
Βρέχομαι μέχρι τα γόνατα. Ανακατεύω με την άκρη των δακτύλων μου το νερό, κάνει κυκλάκια. Μπορώ να το νιώσω; Ναι, μπορώ. Είναι τόσο ζεστό. Θα βουτήξω τους αγκώνες. Μπορώ να το νιώσω; Ναι, μπορώ. Υπάρχει. Φέρνω το χέρι μου στο στόμα μου, γλύφω το μέσα μέρος του καρπού μου, το νερό είναι γλυκό. Η γλώσσα μου μουδιάζει ελαφρά. Μπορώ να μυρίσω το χιόνι τριγύρω μου. Νιώθω το δέρμα στους ώμους μου να ζεσταίνεται από τις γαλαζοπράσινες ακτίνες στον ουρανό. Υπάρχει, είμαι εδώ. Τα αυτιά μου ακούν την μουσική. Υπέροχη μουσική, ασύλληπτες νότες, τοποθετημένες ακριβώς στην θέση που θα έπρεπε να είναι, μια κολοσσιαία συναυλία μέσα από τον ιριδίζοντα ουρανό. Τα πάντα γύρω μου πάλλονται στον ρυθμό της μουσικής. Η καρδιά μου προσαρμόζει τους χτύπους της αμέσως. Μπορώ να το νιώσω; Ναι, μπορώ. Υπάρχει. Μπορώ να δω την μουσική, μπορώ να ακούσω την γλυκάδα του νερού, μπορώ να νιώσω τον γαλαζοπράσινο ουρανό, μπορώ να μυρίσω τα κυκλάκια στις άκρες των δακτύλων μου, μπορώ να γευτώ τα χρώματα.
Συναισθησία.
Βουτάω μέχρι την κοιλιά, δεν μπορώ να προχωρήσω παραμέσα. Η λίμνη βαθαίνει απότομα, είναι βαθιά, πολύ βαθιά, ακούω το νερό στον καταρράκτη στο κέντρο της, δεν βγάζει κανένα απολύτως ήχο, είναι εκκωφαντικό. Ξέρω ότι δεν γίνεται να προχωρήσω παραπέρα. Ούτε όμως μπορώ να κάτσω για πολύ. Αλλά αν φύγω, θα τον θυμάμαι τον δρόμο για να μπορώ να ξαναρθώ;
«Μόνη σου δεν θα τα καταφέρεις», είπε και τίναξε τα μαλλιά της όλο νάζι, όπως συνήθιζε να κάνει.
Εμβοή.
-
-
-
«Φυσάει σήμερα, θα μας παγώσουν στην πισίνα» - «Ορίστε; Ναι, στάνταρ, κάνει κρύο», χαμογελάω και παίζω αδιάφορα με το πολύχρωμο κολιέ μου, κοιτώντας αφηρημένα μακριά.
Ένας γλάρος προσπαθεί να πετάξει στον συννεφιασμένο ουρανό λίγα μέτρα πάνω από το νερό. Είναι καλοκαίρι αλλά φυσάει αφύσικα δυνατά για την εποχή. Το περήφανο πουλί προσπαθεί να πετάξει προς τα εμπρός, ο άνεμος όμως, εξίσου ισχυρός, το παρασέρνει προς τα πίσω.
Equilibrium.
Ο γλάρος μοιάζει τελείως ακίνητος, αιωρείται απλά και σιωπηλά στον ουρανό. Ταλαντεύεται απειροελάχιστα δεξιά, απειροελάχιστα αριστερά, μικρές ρυθμίσεις, προσπαθεί να ελέγξει την πορεία του, να βρει τρόπο να περάσει, μα δεν έχει κουνήσει ακόμα τα φτερά του. Μικρές ρυθμίσεις, γυρνάει το κορμί του, δεν τα καταφέρνει ούτε και τούτη την φορά.
-
Ακινησία.
-
(Ασύλληπτες Δυνάμεις).
-
«Hack it». Ψιθυρίζω, ενθαρρύνοντας τον στα κρυφά.
Και κάπου εκεί στα ξαφνικά, στρίβει απότομα δεξιά, το βάζει κάτω, αφήνεται στον άνεμο, φτερουγίζει με δύναμη και χάνεται πίσω από τα σπίτια, προσγειώνεται κάπου μακριά.
-
Ποιος ξέρει για που ξεκίνησε να πάει, και που τον έφτυσε τυχαία ο ουρανός.
-
-
-
...Γιατί δεν με άκουσε;
-
Εμβοή.
-
Και κάπου εκεί στα ξαφνικά, το κολιέ μου σπάει.
Τεντώνομαι μπροστά και προλαβαίνω στο στήθος μου τα κομμάτια, τα σταματάω
με την παλάμη μου πριν πέσουνε στο έδαφος. Τέσσερεις πολύχρωμες μακρόστενες χάντρες
πέρασαν έξω από το λουρί. Πιάνω την
πρώτη. Σαλιώνω λιγάκι και στρίβω την χρυσαφένια κλωστή. Περνάει εύκολα η χάντρα.
Την δεύτερη την πέρασα λιγάκι πιο αργά. Η κλωστή είναι τώρα πιο κοντή και εγώ παλεύω ώρα πολύ την
τελευταία. «Δεν έχει βάρος. Πρέπει να βάλεις βάρος για να καταφέρει να περάσει μέσα
από την τρύπα, γύρισε το προς τα κάτω», ακούω δίπλα μου μια φωνή. Τινάζομαι
πίσω χάνοντας τον ρυθμό μου. Προσποιούμαι λιγάκι ότι καταλαβαίνω, στρέφω το βλέμμα
μου επάνω στο Νερό. Το ένα μάτι σταθερό και καρφωμένο, μικρές ρυθμίσεις, η
χάντρα πέρασε, αργώ, μα έχω χρόνια να προσπαθήσω για να δω.
Ησυχία.
Τίποτα.
Τίποτα.
Χτυπάει η καρδιά μου.
Συναισθησία.
Οι πιθανότητες είναι άπειρες.
Τα χέρια μου γλιστράνε. Η κλωστή φεύγει αστραπιαία μέσα από τα δάκτυλά μου. 10.000.000.000 πολύχρωμες μακρόστενες χάντρες χύθηκαν στο έδαφος.
-
Ασύλληπτες Δυνάμεις.
-
(Εγώ τις έριξα;)
-
Εμβοή.
Από εκεί και έξω, ησυχία.
Από εκεί και μέσα, μουσική.
Κοντραμπάσο, ένα τσέλο, δύο τρομπέτες, ταμπούρλα, ένα πιάνο, φασαρία, νότες τοποθετημένες ακριβώς στην θέση που θα έπρεπε να είναι, φασαρία, φασαρία, φασαρία, μουσική.
Κρεσέντο.
- Μια καλή ιστορία πρέπει πάντα να έχει αρχή: - «Μα και βέβαια έχει αρχή και είναι άρτια δομημένη, έχει κτιστεί κάπου 47479π1800√457 χρόνια πριν, εάν ο χρόνος είναι κάτι που υπάρχει, ή άμα κάνει κάποια διαφορά».
- Μια καλή ιστορία πρέπει πάντα να έχει ισχυρά πλασμένους χαρακτήρες: - «Συγνώμη, δεν το γνώριζα, πάντα πίστευα πως Όλα είναι Ένα».
- Μια καλή ιστορία πρέπει πάντα να έχει εξέλιξη:- «Equilibrium».
- Μια καλή ιστορία πρέπει πάντα να έχει ξεκάθαρη πλοκή: - «Οι πιθανότητες είναι άπειρες».
- Μια καλή ιστορία πρέπει πάντα να έχει ηθικό δίλλημα: - «Οι πιθανότητες είναι άπειρες, αλλά μερικές φορές, αυτό απλά δεν μου αρκεί».
- Μια καλή ιστορία πρέπει πάντα να έχει ανατροπή. Σε μία καλή ιστορία, η ανατροπή δεν αφορά ποτέ ένα τυχαίο γεγονός αλλά πηγάζει μέσα από τον ήρωα, ως αποτέλεσμα της δράσης του απέναντι στο ηθικό δίλλημα:- «Ακινησία. Ασύλληπτες Δυνάμεις. 10.000.000.000 πολύχρωμες μακρόστενες χάντρες. Hack it. Εμβοή».
- Μια καλή ιστορία πρέπει πάντα να έχει ένα τέλος:- «Καλά, θα το βαφτίσω ποίημα, έχουν συνήθως πολύ λιγότερα κλισέ».
∞
Το ποίημα δημοσιεύτηκε στο 2ο τεύχος του Λογοτεχνικού Περιοδικού Τρόμου "Phantasmal".
Κατεβάστε το PHANTASMAL:
