Η Εκκλησία ~ de profundis ~(και το σκοτεινό μου παρελθόν........)

Ο Πάτερ Ευστάθιος είναι υπομονετικός άνθρωπος. Ευτυχώς.

Πιθανότατα να είχε αρχίσει να υποπτεύεται ότι κάτι περίεργο συμβαίνει.

Δεν είναι και πολύ νορμάλ να είσαι πάτερ, και μια ωραία πρωία να σκάει ένας μουσάτος κύριος φορώντας ένα μπλουζάκι Burzum στο γραφείο σου, χωρίς καμία νύφη δίπλα του και να κλείνει εκκλησία μόνος του. Και μάλιστα, να επαναλαμβάνει τακτικά τις επισκέψεις, παίζοντας ping - pong με τις ημερομηνίες του γάμου του. Η συνήθεια που έχει ο μουσάτος κύριος να μιλάει σε όλους στον ενικό, μάλλον έκανε τον πάτερ Ευστάθιο κάπως πιο ανήσυχο από ότι συνήθως.

Ο Κωνσταντίνος είχε επισκεφτεί τον πάτερ Ευστάθιο περίπου 5 φορές. Είχε αλλάξει την ημερομηνία του γάμου περίπου άλλες τόσες. Στην έκτη απόφαση αλλαγής της ημερομηνίας, ένοιωσα ότι ήρθε η ώρα να επισκεφτώ κι εγώ την Εκκλησία.

Έπαθα ένα μικρό σοκ όταν την αντίκρισα. Όχι ότι είχε κάτι παράξενο, αλλά είναι κάπως περίεργο να σου δείχνουν μια εκκλησία και να σου λένε ότι «Εδώ θα παντρευτείς». Η εκκλησία είναι όμορφη και η Ακρόπολη δίπλα της, επίσης.

Μπαίνουμε στο γραφείο του πάτερ, και χαμηλώνω το κεφάλι.

«Τα σέβη σας, Πάτερ!» λέω ταπεινά.

Συνειδητοποιώ ότι ο Κωνσταντίνος (ο οποίος έχει ήδη ξαπλωθεί στον καναπέ του πάτερ και έχει πιάσει στα χέρια του μια εκκλησιαστική εφημερίδα) με κοιτάζει με απορία. Αφού καθησύχασα τον Πάτερ, (ότι είμαι υπαρκτό πρόσωπο, και ότι ο μουσάτος κύριος δεν είναι κάποιος περίεργος που γυροφέρνει την εκκλησία με σκοπό να μπανίσει που βρίσκεται το παγκάρι και να επισκεφτεί μεταμεσονύκτια), ολοκληρώνουμε τα γραφειοκρατικά, ανανεώνουμε το ραντεβού και φεύγουμε.

Στο αμάξι ο Κωνσταντίνος με ρωτά. Πως και ξέρω τόσο καλά το Savoir Vivre της Εκκλησίας;

Η αλήθεια είναι ότι έχω ένα σκοτεινό παρελθόν....

Νομίζω το μεγαλύτερο σοκ το πάθατε όλοι σας όχι όταν ακούσατε ότι θα παντρευτώ, αλλά ότι θα κάνω Θρησκευτικό γάμο. Πέφτω έξω; Εντάξει, κι εγώ κλότσησα στην αρχή. Έκανα τελικά τον συμβιβασμό. Θα πάω σε εκκλησία, αρκεί να βλέπω Ακρόπολη. Η να έχει κανέναν αρχαίο ναό δίπλα. Η κάτι τέτοιο. Συμφωνήσαμε.

Μου αρέσουν οι Εκκλησίες, το παραδέχομαι. De Profundis εξομολόγηση σας κάνω τώρα, και ας με κράξετε μετά. Μου αρέσει να μυρίζω το λιβάνι και να βουτάω τα δάχτυλά μου μέσα στο καυτό λιωμένο κερί. Και αυτή η γλυκιά μονοτονία της λειτουργίας, μου γαληνεύει κάπως την ψυχή. Μου φέρνει στο μυαλό κάτι πολύ αγνό και μυστήριο, κάτι που σε κάνει να ανατριχιάζεις με δέος και να συνειδητοποιείς ότι ο κόσμος μπροστά σου είναι τεράστιος ενώ εσύ μικροσκοπικός, όπως το συναίσθημα που έχεις όταν είσαι παιδί....

Από τις πρώτες μνήμες που έχω, (θα 'μουν 4 με 5 χρονών) είναι να βρίσκομαι ξαπλωμένη μπρούμυτα σε ένα ξύλινο μαδέρι μέσα στο Ιερό μιας Εκκλησίας, σε μια σκαλωσιά 20 μέτρα από το έδαφος. Οι γονείς μου με έδεναν με σκοινί από την μέση για να μην σαβουρδιαστώ και έφτανα ίσα - ίσα μέχρι την άκρη της σκαλωσιάς, μπορούσα να βγάλω μόνο το κεφάλι μου, να χαζέψω την άβυσσο μπροστά μου και να εκσφενδονίσω από ύψος 20 μέτρων την μεσημεριανή μου κρέμα πάνω στην Αγία Τράπεζα.

Αλλά φυσικά ήταν και πάλι ο ανθρώπινος παράγοντας που με ξενέρωσε από μικρό. Την πρώτη μου μεγάλη μάχη με τον κλήρο, την έκανα γύρω στα 8 και εκεί και τότε, το χάσαμε κάπως στην μετάφραση.

Η συγκεκριμένη εκκλησία ήταν τεράστια και είχα ήδη εξερευνήσει κάθε σπιθαμή της μήνες πριν. Τζαζεμένο όπως ήμουν από την βαρεμάρα, την είχα ακούσει δερβίσης και στριφογύρναγα τρέχοντας κάτω από τον τρούλο. Ένας κύριος που ήρθε στην εκκλησία, με μάλωσε άσχημα. «Απαγορεύεται να κάνεις φασαρία εδώ, είναι το σπίτι του Θεού».

Ποτέ δεν το είχα δει από αυτή την οπτική γωνία, καθώς για εμένα η εκκλησία ήταν κάτι σαν το γραφείο του μπαμπά. Προβληματισμένη, και αφού έκανα έναν προκαταρκτικό έλεγχο, τσεκάρισα την εγκυρότητα της άνωθεν πληροφορίας. Αφού βρήκα κάτι δισκοπότηρα και κάτι σερβίτσια (με τα οποία Προφανώς ο Θεός τρώει), κάτι κιλίμια (με τα οποία ο Θεός Προφανώς σκεπάζεται όταν κοιμάται) και μια κολυμπήθρα (στην οποία ο Θεός Προφανώς κάνει την ανάγκη του), ταξινόμησα την υπόθεση αυτή στον παιδικό μου εγκέφαλο ως «πιθανή» και ε, να σας πω την αλήθεια, τον λυπήθηκα τον κακόμοιρο τον Θεό. Εδώ εγώ και είχα κόψει φλέβες. Φαντάσου πόσο θα βαριότανε και δαύτος μέσα στο ίδιο του το σπίτι....

Με πόνο ψυχής (ξέρετε ότι τα μοναχοπαίδια μπορεί να γίνουν πολύ κτητικά), αποφάσισα να μοιραστώ μαζί του όλα μου τα υπάρχοντα, να τον κάνω να χαρεί λίγο. Έτσι, έσπειρα σε στρατηγικές θέσεις μέσα στον ναό τα παιχνίδια μου. Τα οποία ΤΑ ΣΤΕΡΗΘΗΚΑ! (Το τονίζω!) (Και ήταν και Παρασκευή και μεσολάβησε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο μέχρι την Δευτέρα όπου θα τα ξαναέπαιρνα πίσω!) . Χμφφφ...

Φυσικά το ΤΙ ξέχεσμα έφαγα την Δευτέρα το πρωί δεν περιγράφεται!

Στην Κυριακάτικη λειτουργία το ποίμνιο πρέπει να ξαφνιάστηκε ιδιαίτερα όταν μέσα από το παγκάρι στο οποίο πήγαν να ρίξουν τον οβολό τους βρήκαν να τους χαιρετά η Barbie μπαλαρίνα!!

Ενώ μέσα στην κολυμπήθρα θαλασσοδερνόταν το πειρατικό των Playmobil!

Επίσης θεώρησα πολύ σοφό να αντικαταστήσω τα βαρετά βιβλία του ψάλτη με τους τόμους 7 & 8 από το «Βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών» (Ήταν οι αγαπημένοι μου).

Δυστυχώς κανείς δεν εκτίμησε την ευγενική μου χορηγία. Από τότε με την Εκκλησία τσακώθηκα, αλλά εξακολουθώ να μην μπορώ να αντισταθώ και να βουτάω τα δάχτυλά μου στο καυτό λειωμένο κερί όταν μου δοθεί η ευκαιρία.

Ασφαλώς και για να μην κατηγορηθώ για υπερβάλλοντα ρομαντισμό, επανέρχομαι στο σήμερα (συγκεκριμένα στο πριν 5 ώρες) και σας περιγράφω τον εαυτό μου όπως πήγα να βρω τρέχοντας (για τον τελειωτικό έλπιζα ραντεβού) τον Πάτερ Ευστάθιο.

Φόρμα. Αρβύλα. Έξω από την φόρμα η αρβύλα. Μαύρο μάλλινο παλτό. (με φόρμα ΚΑΙ αρβύλα, ε!) Μαλλί κοτσίδα. (της τρελής). Και το Organizer στο χέρι. Ανοίγω με δύναμη την πόρτα της εκκλησίας κάνοντας πολύ φασαρία. Μερικές ντουζίνες κεφάλια γυρνάνε προς το μέρος μου στραβωμένα. Δυστυχώς καθυστερήσαμε να πάμε, και είχε ξεκινήσει η λειτουργία. Ντροπή να φύγουμε τώρα, ας κάτσουμε και ας παρακολουθήσουμε και λίγο το event. Σφίγγω το Organizer στο στήθος μου, καθώς δεν είχα που να το ακουμπήσω και προσπαθώ να κρύψω τα φωσφοριζέ post - it που εξέχουν από αυτό, μπας και περάσει απαρατήρητο, μιας και όλες οι κυρίες δίπλα μου κρατούσαν στο στήθος τους κάποιο ευαγγέλιο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η λειτουργία τελειώνει, και οι κυρίες σχηματίζουν ουρά για να λάβουν την ευλογία του παπά. Μπαίνω κι εγώ στο τέλος. «Περίμενέ με στο γραφείο μου» μου ψιθυρίζει ο πάτερ Ευστάθιος καθώς μου ευλογεί το filofax!

Υπομονετικός άνθρωπος.

Δεν είχε πρόβλημα, και με την έβδομη αλλαγή της ημερομηνίας.

Αλλά μου είπε να σας πω, να μην πετάξετε ρύζι μέσα στην Εκκλησία!