Το MS-DOS, η Ειμαρμένη και η Opel.

Επίσης, το Ισπανόφωνο electropornoclash, τα καμένα μακαρόνια και ο Κύριος Δημητράκης. Επίσης, το ΕΑΜ, οι αερόσολες και τα γιδοπρόβατα. Επίσης, μου γ@μιέται η Forthnet και κρεμάω κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο. Κοινώς, Η ΜΟΥΣΙΚΗ.

(Διαδραστικό. Παρακαλώ σεβαστείτε το σωστό timing και βρείτε το μόνοι σας, δεν γίνεται να τα φροντίζω όλα εγώ! ).

Το γνωρίζετε, δεν χρειάζεται να το επαναλαμβάνουμε. Η μουσική είναι το σημαντικότερο πράγμα στην ζωή μου. Και του ανδρός μου. Νομίζω ότι είναι το μόνο κεφάλαιο της προετοιμασίας του γάμου μου, το οποίο δεν αντιμετωπίζω με τρόμο. Αγχώνομαι με τις προετοιμασίες, το έχετε καταλάβει. Αλλά μετά, σκέφτομαι την μουσική και ηρεμώ. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για αυτό το κεφάλαιο. Το βιβλίο αυτό θα ήταν γαλήνιο και ολοκληρωμένο.

Κατ αρχήν θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για αυτό που προσφερθήκατε να κάνετε. Είναι πολύ σημαντικό για εμάς. Όλοι εσείς, κύριοι, ξέρετε πολύ καλά ποιοι είστε, εσείς που θα μας τιμήσετε με το να μας παίξετε μουσική την «σημαντικότερη ημέρα της ζωής μας».

Έπειτα, θα ήθελα να σας επισημάνω ότι ο άντρας μου είναι Βλαχογκοθάς, ενώ εγώ μια εκλεπτυσμένη Ντάρκισσα. Ο ίδιος επιμένει να χαρακτηρίζει την μουσική που ακούει σαν «μεθυσμένη μουσική, για μοναχικούς και φιλοσοφημένους αρσενικούς που απολαμβάνουν το Ουίσκι τους On-the-rocks τα βραδιά σε κάποιο κακόφημο μπαρ και αναπολούν τις άφθονες ερωτικές του περιπέτειες». Εγώ του υπενθυμίζω ότι απλά είναι από τα Τρίκαλα και ότι ακούει βουκολικό Gothic (Μα Nephilim???!!!), διώχνω ξεσκονίζοντας τις φανταστικές του παλλακίδες από το δωμάτιο, και τον προσγειώνω πάλι πίσω στα Πετράλωνα τσαλαπατώντας αλύπητα επάνω στην υπερχειλίζουσα τεστοστερόνη του με το δωδεκάποντο, καθώς του πασάρω τα κοινόχρηστα.

Μερικές φορές, είναι δύσκολο να μας πιάσεις ακριβώς και τους δύο μαζί. Τσακωνόμαστε για το ποιο pod θα συνδέσουμε για να ακούσουμε μουσική. Συνήθως δεν του χαλώ χατίρι (όχι τίποτα άλλο, αλλά ντρέπομαι να του υπενθυμίζω καθημερινά πόσο βλαμμένη είμαι και ακούω τα ίδια και τα ίδια κομμάτια). Όταν όμως φύγει από το σπίτι, συνδέω το δικό μου podάκι, και αφήνω τα ίδια και τα ίδια κομμάτια να παίζουν στο repeat ανελέητα και χωρίς τύψεις. Περίπου μισή ώρα πριν έρθει σπίτι τον παίρνω και ένα τηλέφωνο, τάχα μου να δω τι κάνει και να σιγουρευτώ ότι δεν θα μου την πέσει ξαφνικά και συνδέω πάλι το δικό του pod κάνοντας ότι δεν τρέχει μια.

Είναι πολύ περίεργο το ipod του άντρα μου, και συχνά με ξαφνιάζει. Όπως τις προάλλες. Ήμουν μόνη μου στο σπίτι και έπλενα τα πιάτα σκαρφαλωμένη στις 12 ποντες παντόφλες μου, και σας ορκίζομαι, σας ορκίζομαι το άκουσα, άκουσα κάτι του στιλ (δεν θυμάμαι πως ακριβώς το είπε, κάτσε να δεις ρε γαμώτο)...

.........«ντουμ - ντουμ - ντουμ - τσκ - τσκ - ντουμ - Ο μεγάλος μας ο αρχηγός- ντουμ - ντουμ - τσκ - ο Άρης Βελουχιώτης».......

Κάτι τέτοιο....!

Σας δηλώνω υπεύθυνα και με το χέρι στην καρδιά πιστοί μου αναγνώστες, ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν το τελευταίο! (μα το τελευταίο!) πρόσωπο που περίμενα να επισκεφτεί την κουζίνα μου Τετάρτη μεσημέρι!

Είναι πολύ περίεργο το ipod του άντρα μου.

Συχνά, δεν το συμπαθώ.

Για παράδειγμα, πριν μοιραστούμε το Internet, ανακάλυψα ότι έχει κατεβάσει στο PC μου ΟΛΟΚΛΗΡΗ! Όχι, ΟΛΟΚΛΗΡΗ λέω! Την δισκογραφία των Πυξ- Λαξ. ΚΑΙ του Βασίλη!

Ασφαλώς και έκανα format, τι λέμε τώρα!

Αλλά τι να κάνεις. Έχει και αυτός τα ελαττώματα του. Του τα συγχωρώ όμως και αυτά, επειδή είναι δημιουργικός άνθρωπος. Την στιγμή που άκουσα τον όρο «Ισπανόφωνο electropornoclash» από το στόμα του Κωνσταντίνου, ήξερα ότι είναι ο άντρας μου. Για πάντα.

Η διαφορά μας στην μουσική επεκτείνεται και σε πρακτικά πράγματα.

Συχνά μετατρέπουμε το σπίτι μας σε ωδείο, καθώς ο Κωνσταντίνος κλειδώνεται στο γραφείο του και παίζει με το μπάσο του, ενώ εγώ αμπαρώνω τις ενδιάμεσες πόρτες και παίζω πιάνο στο σαλόνι. Οι γείτονες υποφέρουν όπως και να το πάρεις. Η αλήθεια είναι ότι ο Κωνσταντίνος βγάζει αρκετά κομμάτια σε ένα απόγευμα, ενώ εγώ εξακολουθώ να παλεύω με το Moonlight Sonata και το The Heart asks Pleasure First. Χρόοοοοοοοονια τώρα. Όχι, όχι, πείτε μου εσείς, είναι εύκολο κομμάτι τώρα αυτό;

Αυτοδίδακτη; Χμμμφφφ....!

Στραβωμένα και για να καλύψω την απόλυτη ανικανότητά μου μουρμουράω και καλά ψιλοαδιάφορα κάτι ατάκες του στιλ «πιάνο είναι, δεν είναι ντέφι, θέλει δουλειααααά», «δοκίμασε ΕΣΥ να βγάλεις μόνος σου Beethoοοοοven βλέποντας video-tutorials στο youtuuuuube (με το laptop ΠΑΝΩ στο πιάνο, παρακαλώ!!)», «Δεν-φταίω-εγώ-αγάπη μου- που εσύ- έχεις πιάσει - όλους τους - κουλούς - κι εγώ -τους - αγαπάω - αλλά - ένα - ριφάκι - το 'χουν - όλο - κι όλο - »

Και λοιπά.

Μεταξύ μας, νομίζω ότι έχει καταλάβει ότι είμαι ανίκανη να μάθω κάποιο καινούργιο κομμάτι στο πιάνο. Εξακολουθώ όμως να προσπαθώ να του το κρύβω.

Παρόλα αυτά, κάπου τα βρίσκουμε. Κάπου πολύ, κάπου λιγότερο. Η μεγαλύτερη αγάπη που έχουμε, και που θυμόμαστε να μας ενώνει από την κοινή πια, γιατί είχαμε ήδη γνωριστεί, μετεφηβική μας ηλικία, είναι οι Sisters.

Θεωρώ ότι οι Sisters είναι το κοινό μας μυστικό. Λατρεύω τον Nerdικο τρόπο με τον οποίο ο καλός μου μου διηγείται με ενθουσιασμό ιστορίες από την προσωπική ζωή του Eldritch ο οποίος είναι old school και επιμένει (και εξακολουθεί!) να γράφει την μουσική του σε έναν 286 και να εκθειάζει το Ms - DOS, καταριόντας τον Bill Gates:

(When open, its inbuilt 9" green monochrome CRT makes it look like some kind of submarine scope disguised as a sewing machine. A rock solid machine, even now (partly because it's still running a proprietary version of DOS 3.3, the world's rockingest and solidest OS). This baby's got the full 640k of RAM, and a stonking 20 meg hard drive. Heavy. Can't say it gets used much, though. That cathode ray tube makes it less roadworthy than its successors. The main workhorse on 'Floodland'.)

Χαζογελάμε geek-ικα μεταξύ μας, καθώς μοιραζόμαστε αυτές τις τόσο σπουδαίες πληροφορίες και όσο ανεβαίνει ο δείκτης Nerdότητας (ή μήπως είναι Nerdοσήνης;) τόσο πιο πολύ κοιτάμε ο ένας τον άλλο στα μάτια με θαυμασμό και με λατρεία...... Ναι, είναι το κοινό μας μυστικό οι Sisters, και τους έχουμε συγχωρέσει και όλα τα playback.... (Ναι, playback ήταν, όλες τις φορές, μπροστά - μπροστά βρισκόμουν!)

Να, για παράδειγμα, προχτές που έτρεχα για να πάρω τον Τάκη από το αεροδρόμιο. Είμαι στην διασταύρωση Κηφισίας και Αττικής Οδού. Ακούω μουσική. Μπαίνει το track 15.

Όχι, όχι, παρακαλώ, παρακαλώ πολύ! Πατήστε το play!! Το Play! Τώρα!! Όχι, δεν με νοιάζει τι έχετε κάνει με το προηγούμενο, δικό σας πρόβλημα. Play!! Τώρα!!

Το σκιπάρω από το CD player μου γιατί από τότε που μου άνοιξαν το αμάξι για να μου κλέψουν το κασετόφωνο μα έλεος, έλεος, τι να κάνουν ένα κασετόφωνο την εποχή του playstation πού σκατά θα τις βρούνε τις κασέτες δεν έχω καταλάβει, έλεος και ακόμα δεν έχω αξιωθεί να αγοράσω ένα καλώδιο «ΑΟΥΞ» και να συνδέσω το ipod από τότε που αγόρασα το καινούργιο στερεοφωνικό και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν αναγνωρίζει το ipod αφού το έγραφε και στο κουτί ότι είναι ipod friendly και το κομμάτι που πήδηξα είναι το Ribbons από Sisters και αν το αφήσω να παίξει τώρα που βρίσκομαι κολλημένη στην κίνηση το πόδι μου θα διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με τον εγκέφαλο μου και θα πατήσει μόνο του γκάζι και θα πάρει πολλούς ο χάρος μέρα μεσημέρι σκέφτομαι καθώς μαρσάρω και επιλέγω να το αφήσω να παίξει λίγα λεπτά αργότερα που επιτέλους έπιασα Αττική Οδό I was thinking about her skin Love is a many splintered thing και απορώ εάν ο Eldritch έχει κάνει κάποια συνεργασία με την Opel don't be afraid now καθώς επιβάλλεται μια στο τόσο να ξεμπουκώνω την εξάτμιση Just walk on in και το κατάλληλο κομμάτι για αυτή την διαδικασία είναι το Ribbons flowers on the razor wire και είναι ανοιχτός ο δρόμος walk on in και μπορώ να απελευθερώσω και να μαστιγώσω όλα μου τα άλογα just walk on in ετσι, ετσι, flowers on the razor wire και το Tigra μου τσαμπουκαλεύεται walk on in και με ευγνωμονεί για αυτό flowers on the razor wire και η λευκή γραμμή στο οδόστρωμα με καταβροχθίζει I heard them scratching at the door και με κοιτάει στα μάτια don't be afraid now και έχω πιάσει αριστερή Just walk on in και το κοντέρ έχει κολλήσει τέρμα κάτω so just walk on in και για κάποιο λόγο αυτό το κομμάτι είναι σαν να μου λέει σανίδωσέ το don't be afraid now δώσε ότι έχεις τέρμα γκάζια don't be afraid now κιάλλο κιάλλο love is a many splintered thing πιο πολύ don't be afraid now μόνο αυτό έχεις να δώσεις, χώσε γαμώτο χώσε ότι έχεις so just walk on in πιο πολύ κιάλλο κιάλλο flowers on the razor wire είναι οι νότες δεν φταίω εγώ flowers on the razor wire πάτα γκάζι γαμώτο don't be afraid now ναι πρέπει, πρέπει I don't really know what for δώσε But she looked good in ribbons Just walk on in πρέπει she looked good in ribbons κι άλλο just walk on in μην σταματάς tie a red red red red red red ribbon ναι γαμώτο love μμμ is a many splintered thing στα μάτια tie a red red red red ribbon don't be afraid Just walk on in

.......Incoming......

...............Just walk on in.............

Και όποιον πήρε ο χάρος.

Ουφ......!

Πιάνω δεξιά, ανάβω τσιγάρο, και προσπαθώ να καταλάβω εάν μόλις απάτησα τον άντρα μου με το κοινό μας μυστικό και πόσο πολύ θα μου θυμώσει για αυτό μου το παράπτωμα.

Επίσης, πάω να κάνω ένα ντους, και να βάλω κι άλλο καφέ. Ίσως κάνω και κάτι να φάω.

Ο χορός που λέτε, είναι το σημαντικότερο και το πιο επικοινωνιακό και όμορφο πράγμα που υπάρχει στη ζωή. Σε αυτό συμφωνούμε με τον άντρα μου. Το έχετε καταλάβει προφανώς. (Δικό σας πρόβλημα είναι το σωστό timing, το είπαμε αυτο!!)

Επιλεκτικά πάντα, χόρευα από πριν γεννηθώ! Αλήθεια λέω!

Η μητέρα μου συνήθιζε να μου βάζει μουσική όταν με είχε μέσα στην κοιλιά της, και εγώ κοπανιόμουν από εμβρυακή ηλικία. Πριν καλά - καλά σχηματιστεί το (Προβληματικό! Σαφέστατα!) κεφάλι μου, εγώ έκανα headbanging! Μια φορά, θα 'ταν περίπου 7 μηνών έγκυος από όσο μου διηγείται, και όπως δούλευε μέσα στην εκκλησία, έπεσε ένα μανουάλι στην κοιλιά της. Τα βαριά, αυτά που ανάβεις τα κεράκια. Και τότε εγώ σταμάτησα να κουνιέμαι. Τρομοκρατημένη, και γνωρίζοντας την αδυναμία μου στην μουσική, η μητέρα μου πήγε κρυφά στο αμάξι (δεν ήθελε να ανησυχήσει τον πατέρα μου ακόμα) και έβαλε μπροστά το ραδιόφωνο. Έλα μου όμως που εγώ είχα μουλαρώσει! Τίποτα. Όσο περνούσε η ώρα και εγώ δεν έδινα σημεία ζωής, την πήραν τα κλάματα, καθώς συνειδητοποιεί ότι μάλλον, εχχχ, την είχα κάνει για έξω πριν καλά - καλά την κάνω για μέσα. (Ή ανάποδα; 0_ο)! Τέλος πάντων, αρκετή ώρα αργότερα, ο πατέρας μου κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά και πάει στο αμάξι και βλέπει την μητέρα μου να κλαίει. Η μητέρα μου ήταν σίγουρη ότι είχα πεθάνει, μόνο και μόνο επειδή δεν χόρευα. Τότε ο πατέρας μου, απλά, άλλαξε σταθμό. Έβαλε κάτι πιο Ροκ! Τσουπ - τσουπ, άρχισα σιγά - σιγά (και σίγουρα κάπως στραβωμένα, γιατί μου τάραξαν την Νιρβάνα μου και με ενοχλούσε από τότε όταν μου το έκαναν αυτό!) να κοπανιέμαι.

Ναι, ναι, χόρευα πριν καν γεννηθώ! Επιλεκτικά, πάντα!

Εκεί κάπου, όταν με έβγαλαν από τον γλυκό και μουσικό μου ύπνο για τα καλά, τερμάτισα την χορευτική μου καριέρα. Σε παιδική ηλικία, είχαν δοκιμάσει πολλές φορές να με πάνε να μάθω μπαλέτο, όπως όλα τα κοριτσάκια. Δεν φαντάζεστε την καταστροφή. Ήμουν πραγματικά, ο ορισμός του «Ανεπίδεκτη μαθήσεως». Όχι, όχι, καμία σχέση. ΔΕΝ ΤΟ 'ΧΑ! Ποτέ δεν χόρεψα σαν παιδί, ποτέ δεν χόρεψα σαν έφηβη κοπέλα, και κάθε φορά που έβλεπα ανθρώπους να χορεύουν, ήθελα να βάλω τα κλάματα και ντρεπόμουν για το πόσο άσχετη ήμουν με όλα αυτά. Και θαύμαζα τα κοριτσάκια που έκαναν μπαλέτο και μπορούσαν να στριφογυρνούν με χάρη και να ξεδιπλώνουν αρμονικά τα χέρια τους, και όλα αυτά τα περίεργα. Είχα την λέξη «outsider» χαραγμένη στο μέτωπό μου και εξαφανιζόμουν γρήγορα κάθε φορά που κάποιοι το ΄στρωναν σε κάποια πίστα.

Αυτό το link το έκανε όλο το κακό.

Από τότε, (ως γνωστόν!) δεν έστρωσα κώλο κάτω. Και σίγουρα δεν σκοπεύω να στρώσω στον γάμο μου! Να το θυμάστε κύριοι αυτό! Έχετε μεγάλη ευθύνη! Η νύφη θέλει να χορέψει!

Νομίζω ότι οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι, είναι οι άνθρωποι που δεν χορεύουν. Όχι, όχι, δείτε και μόνοι σας! Δεν φταίω εγώ που εσείς διαβάζετε γρήγορα.

Μου έκλεισε και εμένα το μάτι μια φορά, κι εγώ κοκκίνισα και χαμήλωσα το βλέμμα μου και εξαφανίστηκα. Δεν το είπα στον Κωνσταντίνο, γιατί είναι και αυτός πολύ ζηλιάρης του λόγου του, και νομίζω ότι από εκδίκηση και μνησικακία θα τραβήξει άπειρες φωτογραφίες τον κακόμοιρο τον παππούλη, θα της σηκώσει όλες στο site, και θα ταχυδρομήσει κρυφά στην γυναίκα του κυρίου - Δημητράκη το URL και ένα βιβλίο του στιλ «ECDL - για μετά τα 70 - μπορείς και εσύ - Έλα, το'χεις- προλαβαίνεις!» για να μάθει πώς να μπαίνει στο Ιντερνέτ και να καμαρώσει τα καμώματα του άντρα της.

Τέτοιος είναι ο καλός μου. Ζηλιάρης. Αλλά του το συγχωρώ και αυτό.

Εγώ πάλι από την πλευρά μου, νομίζω ότι ο Κύριος Δημητράκης είναι ο πιο δυστυχισμένος και αδικημένος άνθρωπος του κόσμου. Λυπάμαι τον κύριο Δημητράκη, και θέλω να του πω να την χωρίσει την ζηλιάρα την κακίστρω την γυναίκα του και να απολαύσει το σημαντικότερο και το πιο όμορφο και το πιο επικοινωνιακό πράγμα που υπάρχει στην ζωή. Τον χορό.

Γαμώτο!! Γαμώτο!! Έκαψα ΠΑΛΙ τα μακαρόνια! Μισό!! BRB!!!

Είχαμε μείνει στο συμπέρασμα!

Έχετε μεγάααααααλη ευθύνη, κύριοι! Η νύφη θέλει να χορέψει!!! Ξέεερετε εσείς.... ;)

Η μουσική είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μου. Και στην ζωή του ανδρός μου. Και στο event του γάμου μας. Και στην ζωή του σύμπαντος.

Για του λόγου το αληθές πατήστε το ακόλουθο link.

Θα το μοιραστώ μαζί σας το μεγάλο αυτό μυστικό, πιστοί μου αναγνώστες. Ακούστε το μέχρι τέλος. Μην το πείτε όμως στην Κυρία Νίτσα. Σας παρακαλώ.... Δεν πρέπει να το μάθει.......

Πείτε μου, ακούτε τις ΛΕΞΕΙΣ;

Το ανακάλυψα εκείνη την βραδιά στο υπόγειο στα Πετράλωνα με την 56k μου καθώς κεραυνοβολημένη ένιωθα νότα την νότα , bps το bps, το ΑΠΟΛΥΤΟ να μου αποκαλύπτεται μέσα από το μόντεμ μου, και νότα - νότα με έκοβαν (θυμάστε πόσο σπαστικό μπορούσε να γίνει το Napster όταν σε έκοβαν και 'φτου και πάλι από την αρχή με τα 56k) και έπρεπε, έπρεπε, έπρεπε να ακούσω πως τελειώνει....

Δεν είναι νότες, αλλά λέξεις, είναι ΛΟΓΙΑ, Εν αρχή ην ο ΛΟΓΟΣ, έτσι γεννιούνται και καταστρέφονται τα πάντα, με λέξεις, νότες, και το βιολί αυτό ΜΙΛΑΕΙ, λέει κάτι το οποίο δεν πρέπει να ακουστεί, ΤΕΛΕΙΟ και ΑΠΟΛΥΤΟ, δεν κάνει να μάθει κανείς αυτό το μυστικό, είναι οι μυστικές λέξεις που θα κάνουν ολόκληρο, ολόκληρο, ολόκληρο, ολόκληρο το σύμπαν να καταρρεύσει, να διαλυθεί σε μικρά κομματάκια από νότες λέξεις, ζεύγη και φωτόνια, με άρωμα βανίλια, ήρεμα τέλεια γαλήνια και βίαια μαζί και ΤΑ-ΠΑΝΤΑ-ΕΙΝΑΙ-ΕΝΑ χωρίς αρχή και τέλος.....

.... Σσσσσσσσσς!!

.................................Απολάυστε................

Και σας ευχαριστώ, δημόσια, και από τα βάθη της καρδιάς μου, που θα κάνετε κάτι τόσο σημαντικό για εμένα, για εμάς, όπως να παίξετε μουσική, ΜΟΥΣΙΚΗ, τη αρχή και το τέλος του Παντός, την σημαντικότερη ημέρα της ζωής μας.

Αλλά please, μην μου παίξετε το Ribbons. Κάτι παθαίνω. ;)