Τhe Art Ρrοject (intro)
~*Work In Progress*~
...«Όχι μόνο καλλιτεχνικό ανόητε, φιλοσοφικό κυρίως, είναι διεπιστημονικό το project, άλλωστε η τέχνη και η φιλοσοφία είναι αλληλένδετες έννοιες!» Η Νάντια σηκώνει το κεφάλι της και κοιτάει τον Νίκο οριακά προσβεβλημένη. «Μα που να καταλάβετε εσείς των θετικών επιστημών, είσαστε τετράγωνοι και ξεροκέφαλοι, κολλημένοι στα ίδια και στα ίδια». Η φωνή της είναι γεμάτη ενθουσιασμό. Κάθε φορά που μιλάει για θέματα που την συνεπαίρνουν ψευδίζει ελαφρά καθώς το σάλιο συσσωρεύεται στο στόμα της. Ο Νίκος αναγνωρίζει καλά αυτό το χαρακτηριστικό, μπορεί να καταλάβει πόσο πολύ ενδιαφέρεται η Νάντια για ένα ζήτημα μόνο και μόνο από τον τρόπο που αυτή προφέρει τις λέξεις. Γνωρίζει την Νάντια περισσότερο από 15 χρόνια, πιασμένοι χεράκι - χεράκι πήγαν την πρώτη μέρα στο σχολείο.
«Βάλτε επιτέλους λίγη μαγεία στην ζωή σας τέλος πάντων, κολλημένα πλάσματα είσαστε, καμία πρωτοτυπία!» Η Νάντια επιστρέφει στο βιβλίο της αναστενάζοντας. Το κρατάει μόνο με το αριστερό της χέρι, το έχει σηκωμένο προς το ταβάνι σχεδόν τεντωμένο, το βιβλίο βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από το κεφάλι της, παρόλα αυτά δεν μοιάζει να δυσκολεύεται στην ανάγνωση. «Άκου για παράδειγμα αυτό», συνεχίζει συνεπαρμένη: «Για τον Επίκουρο, ο απόλυτος στόχος του ανθρώπου στην ζωή, θα πρέπει να είναι η αναζήτηση της ηδονής, δηλαδή η κατάσταση της Απονίας για το σώμα του, και της Αταραξίας για την ψυχή του».
«Τι λε ρε παιδί μου!», ο Νίκος αποκρίνεται με εμφανέστατα προσποιητό ενδιαφέρον.
«Και μετά μου μένουν και εκείνα, όχι, κοίτα!» Ανασηκώνει ελαφρά την πλάτη της από το κρεβάτι και του δείχνει με το δάχτυλο μια στοίβα από βιβλία τα οποία βρίσκονται ακουμπισμένα επάνω στο γραφείο, απαιτώντας από αυτόν με τον τόνο της φωνής της κάποιο είδος ανταπόκρισης: Αρίστιππος, Κυρηναϊκοί φιλόσοφοι, Μιλ, Νόζικ, Πάρφιτ, Νίτσε, De Sade, ο Νίκος δεν μπορεί να διακρίνει παρακάτω. «Και όλα αυτά, μόνο σε πρώτη φάση!»
«Αν είναι για την επιστήμη, να βοηθήσω όσο μπορώ, με ξέρεις, δεν λέω ποτέ όχι σε κάτι τέτοια», της απαντάει χαμογελαστός χωρίς να πτοηθεί, με εμφανέστατη διάθεση πειράγματος στο ύφος του.
«Θα χρειαστώ πολύ βοήθεια Νίκο, μην κοροϊδεύεις, μετά θα πρέπει να γράψω και μερικές δεκάδες χιλιάδες λέξεις... Και όλα αυτά, πριν ξεκινήσει το πραγματικά δύσκολο μέρος του project... Ουφ...» Αναστενάζει προβληματισμένη. «Καλά το πας για την ώρα, απλά πιάσε μου το στυλό από το τραπέζι αν σου είναι εύκολο, γιατί αυτό εδώ δεν γράφει...» πατάει μερικές φορές νευρικά το κουμπάκι που βρίσκεται στην κορυφή του στυλό της, αλλά το στυλό έχει αποφασίσει να επιδείξει εσωστρέφεια.
«Σοβαρά τώρα; Κρατάς σημειώσεις;» Ο Νίκος σηκώνει το κεφάλι του και την κοιτάζει γουρλώνοντας τα μάτια του. Προσπαθεί αρκετή ώρα να μην γελάσει, αλλά νιώθει ότι αν η Νάντια δεν καταφέρει να περιορίσει τον ενθουσιασμό της με κάποιον τρόπο, η μάχη του θα καταλήξει σε όλεθρο.
«Και τι θες να κάνω Νίκο; Να τα αφήνω να περνάνε έτσι; Πειράματα κάνω, να τα καταγράφω πρέπει! Νομίζω δεν με έχεις πάρει στα σοβαρά, την βοήθειά σου ζητάω και την στήριξή σου, είναι πολύ δύσκολο το θέμα μου αν δεν το έχεις καταλάβει!»
Ο Νίκος σηκώνει το κεφάλι του και την κοιτάζει στωικά. Το πρόσωπο του λαμπιρίζει πασαλειμμένο. «Μπορείς να βασιστείς επάνω μου Κωνσταντίνα», της αποκρίνεται βαρύγδουπα με στόμφο. «Άλλωστε, για αυτό είναι οι φίλοι», συμπληρώνει όσο πιο σοβαρά μπορεί, καθώς ξανασκύβει ανάμεσα στα πόδια της συνεχίζοντας το γλείψιμο.